De reddingsboei is toegeworpen

Dit is een pleidooi voor meer avontuur in de sport. Een oproep om voorspelbaarheid zoveel mogelijk uit te bannen. Schaatsen in de buitenlucht, mag het alsjeblieft een onsje meer zijn?

Het is ongetwijfeld ingegeven door nostalgie, dit hunkeren naar oude schaatstijden met Ard en Keessie, met Jan Bols, met Hilbert van der Duim. Maar ik kan er niets aan doen. Ik mocht me afgelopen weekend een avond onderdompelen in de unieke sfeer van het WK allroundschaatsen in Amsterdam, in wat we ooit de grauwe betonbak aan het Olympiaplein noemden. Het heeft me bij de strot gegrepen.

Natuurlijk, het regende. Dagenlang. Zelfs mensen die de mazzel hadden om overdekt te zitten, werden nat gesproeid in hun kuipstoeltjes. Maar een vluchtige blik naar opzij, naar de onoverdekte tribunes in de bochten, naar die deinende, onvermoeibare massa in plastic regenponcho’s, verwarmde het hart. Bij het passeren van de schaatsers ging er een golf van geluid door het stadion, net zoals dat lang geleden gebeurde tijdens grote toernooien op de onoverdekte banen van Assen en Deventer.

Natuurlijk moet alles bij zo’n toernooi worden geïmproviseerd. Het volgen van de wedstrijden, of je nou journalist bent of gewoon toeschouwer, is minder comfortabel dan op een overdekte piste. En met die overmatige belangstelling sta je langer in de rij voor een hapje of een drankje. Het zij zo.

Uiteraard kun je je ook afvragen of de beste bij de mannen heeft gewonnen. Als Sverre Lunde Pedersen niet op driekwart van zijn tien kilometer onderuit was gegaan, had Patrick Roest zich nooit wereldkampioen mogen noemen. Dat was hem op een smetteloze binnenbaan waarschijnlijk niet overkomen.

Maar is dat een smet op het toernooi? Ik denk het niet. Incidenten horen bij de topsport, horen ook bij de grote verhalen in het schaatsen. De heroïek. Zoek nog maar eens op in de analen. De foute wissel van Jan Bols, het vogelpoepincident met Hilbert van der Duim. Het zijn juist deze momenten die voor altijd in het geheugen blijven gegrift.

Voor alle duidelijkheid, ik pleit hier niet voor het slopen van de moderne schaatstempels in Heerenveen, Kolomna, Calgary en Salt Lake City. Het schaatsen heeft zeker baat gehad bij het overkappen van de pistes. Maar wat zou het mooi zijn als eens in de zoveel jaar, waar ook ter wereld, een Coolste Baan wordt neergelegd in een openluchtstadion. In het heilige Bislett, in Oslo. In Stockholm of Gothenburg. In Berlijn. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. En opnieuw in Amsterdam.

Van mij mag de ISU het buiten spelen beperken tot het allroundschaatsen, de oeroude discipline die op sterven na dood leek, maar die sinds het afgelopen weekend ineens aan woeste aantrekkingskracht heeft gewonnen. Nooit afschaffen, die afsluitende tien kilometer. Spanning tot het eind.

Zeker nu de reddingsboei is toegeworpen, in dat prachtige Olympisch Stadion van Amsterdam, gloort er een mooie toekomst voor de klassieke vierkamp.

GIO LIPPENS

Voorzitter NSP