SCHOT VOOR DE BOEG

KONINGSDRAMA

 

Koningsdrama

 

Maurits Hendriks is een kanjer qua kennis van sport, in het organiseren van een topsportstructuur, met oreren over mondiale top-10 ambities, in het schrijven van meerjarenplannen, in de logistieke planning van een operatie, in het overijverig op koers houden van het olympische schip van Nederland. Hij is immers niet voor niets zoon van de kapitein van een mammoettanker.

Maar Maurits Hendriks, technisch directeur van NOC*NSF, maakte in zijn rol van chef de mission van de olympische afvaardiging naar Rio beslissende fouten in de communicatie met de buitenwereld. Daarvoor moet hij nu boeten. Zo zwaarwegend is het belang van goed communiceren in het vak van hoogste sportbaas en olympische chef.

Hendriks wordt per 1 mei daarom de enige baas op Papendal, een merkwaardige promotie gezien de voorgeschiedenis, maar hij wordt tegelijkertijd teruggezet in de relatieve stilte van de coulissen. Hij is niet langer spreekbuis van de olympische onderneming. Iets wat Hendriks altijd zeer goed deed, tot die fatale radiostilte in Rio rond de kwestie-Yuri van Gelder en de verliezersvlucht.

Daar mag het niet meer over gaan de komende jaren. En daarom moet er een chef de mission komen voor de Spelen van Tokio 2020 die de handen vrij heeft, zonder gemankeerd blazoen of geschonden reputatie. Een man, of liever misschien een vrouw, die de media, ons dus, vrijelijk voorlicht over wat er allemaal in en rond de olympische ploeg gebeurt.

Nou, de verfijning ‘allemaal’ kunnen we maar beter vergeten. Voorlichting is natuurlijk toch meestal een lucide vorm van oplichting. We vertellen als organisatie vooral onze kant van het verhaal en minder welgevallige gebeurtenissen en beslissingen houden we liever onder de roos. Tot het niet anders kan.

Yuri moet naar huis. Persbericht van vier alinea’s. Maar wat er precies gebeurd is, houden we onder de

pet. En de mensen die van de hoed en de rand weten, Hendriks, Gootjes en Van Bokhoven, zijn niet beschikbaar voor commentaar. Er zou toch eens een verkeerd woord vallen.

Zo ging het mis in Rio. Hendriks, doelbewust kiezend voor radiostilte want het zou anders maar van de prestaties van zijn sporters afleiden, zal het allemaal goed bedoeld hebben. Het kwam, vooral door het enorme rumoer in Nederland, anders over.

Er zijn journalisten die de chef afrekenen op zijn reisgedrag; 21 keer naar Rio. Dat zou veel gekost hebben. Het is een wat hypocriete insteek. Veel onderweg zijn heeft Hendriks eerder de rust ontnomen om goed over zijn eigen werkzaamheden na te denken. Die te doseren. Hendriks deed naast zijn sportbeoordeling en reizen de lobby voor de Europese Spelen 2019, de marketingploeg TeamNL en meer geld van het Ministerie van VWS. Hij viel in zijn eigen mes van ijver.

Het is en blijft bijzonder dat een uiterst kundige topcoach intern zo hard wordt afgerekend op zijn optreden in de media. We kunnen ons er, als persmensen, op laten voorstaan. Gossie, wat zijn wij belangrijk. Maar misschien is het bijsturen van topsportbeleid via kritiek in de media in dit geval wel een stationnetje te ver.

Er zijn maar weinig sportjournalisten die zich qua vakkennis kunnen meten met Hendriks. Waarschijnlijk zijn die er zelfs niet. Onze beoordeling is onomwonden en pittig geweest. Het koningsdrama van Papendal was het gevolg.

John Volkers

Vicevoorzitter NSP