Nieuws

Goed verhaal!

Ongeveer op deze plek hield collega Daan Smink vorige week een pleidooi voor sporters met een goed verhaal. Die dreigen namelijk te verdwijnen.

Eigenlijk zouden we alleen nog sporters aan het woord moeten laten die een goed verhaal te vertellen hebben. Helaas is de tijd dat we ons dat konden veroorloven voorbij.

Bij het EK voetbal in Zweden (1992) werd ik hierover al aangesproken door Ben de Graaf, toenmalig chef sport van de Volkskrant. Ik had die dag een verhaal geschreven over iemand die niets te melden had. Had ik nooit mogen doen. De tijd dat er aan de lopende band geproduceerd moest worden, was echter al aangebroken. Iemand roept wat en we schrijven het op. We hebben geen keus.

Gelukkig zijn er nog wel mensen die voortdurend origineel zijn. Als je een verhaal met ze maakt is er zo veel aanbod aan mooie quotes dat je niet kunt kiezen welke je er als kop boven zet.

Eén van de eersten bij wie me dat overkwam was lang geleden Albert Voorn, de springruiter die in Sydney 2000 zilver won. Toen ik vroeg of er wel eens paarden slecht werden behandeld, zei hij: ,,Ruiters behandelen hun paarden alsof het baby’s zijn.’’ En over de toenemende invloed van de commercie in de sport: ,,Als er een handelaar op mij erf komt schiet ik hem er van af.’’

Als ik bij een paardenwedstrijd was hoopte ik altijd dat Albert ging winnen. Dan had je tenminste een goed verhaal. Alleen duurde het dan vaak even voordat hij opnieuw won, omdat hij door zijn oprechtheid iedereen tegen zich in het harnas joeg. Inclusief de eigenaar van zijn paarden.

Gaston Sporre, oud-topman uit de financiële wereld, is de koning van de oneliners. ,,Mediterraneo aan de Rijn’’, over Karel Aalbers en Vitesse. Of: ,,In Zeist moet men niet langer de kleur van het behang aannemen en de andere kant opkijken’’, over de aanhoudende crisis rond Oranje.

Op nummer één van de lijst van sporters met een goed verhaal inclusief verrassende wending staat bij mij judoka Dennis van der Geest. In 2004 won hij brons op de Olympische Spelen van Athene. Een bevrijding. Dennis begreep dat hij aan zijn vaste volgers wat extra’s moest vertellen. Over een uurtje loop ik wel even bij jullie langs, zei hij, om vervolgens eerst alle verplichte nummers af te werken.

Hij kwam, zonder medaille. Die had hij met de opmerking ‘deze is voor jou ouwe’, inmiddels aan vader en coach (in die volgorde!) Cor gegeven. Dennis, die kort na Athene vader zou worden, keek ons met zijn bekende milde glimlach aan.

,,Blij?’’, vroeg ik, om maar met iets origineels te beginnen. ,,Vlak voordat ik naar Athene vertrok ben ik met mijn vrouw naar het ziekenhuis geweest’’, zei Dennis. ,,Om een echo te maken. Op de foto zag ik allemaal kleine vingertjes. Ik heb ze geteld. Het waren er tien. Toen was ik blij.’’

GERT LAMMERINK

Gert Lammerink (1962) schrijft deze wekelijkse column op persoonlijke titel. Hij werkt sinds 1988 bij het ANP, was in die periode twee keer chef sport, werkte daarnaast als algemeen eindredacteur en combineert tegenwoordig dat werk met sportverslaggeving. Hij deed verslag van vier Olympische Spelen (2002, 2004, 2006 en 2008). Daarnaast bezocht hij vele WKś voetbal (1990, 1994, 1998, 2010), EK’s voetbal (1992, 1996, 2000, 2008) en verder tal van titeltoernooien in het schaatsen, paardensport en judo.