Transfer Deadline Day

Duizelingwekkende bedragen en steeds schaamtelozer paniekvoetbal hebben er voor gezorgd dat Transfer Deadline Day is geworden wat het is: een gedrocht van een dag waarop veel, zo niet alles, tot uiting komt van wat (top)voetbal soms zo’n verpeste sport maakt.

Toch heb ik op 31 januari weer genoten. Want ondanks alles blijf ik van Transfer Deadline Day houden zoals ik altijd van voetbal blijf houden. Hoeveel onsmakelijkheid er op deze dag ook samenkomt, Deadline Day zegt óók iets over de meeslependheid van voetbal. Van wat deze sport met mensen doet.

Kijk maar eens op social media hoe fans zo’n dag beleven. Kijk eens naar de cijfers van de liveblogs van tal van media waarin van minuut tot minuut verslag wordt gedaan van geruchten, mogelijke transfers, bijna transfers, definitieve transfers en afgeketste transfers. Ongeveer 250.000 keer werd het liveblog op NU.nl aangeklikt op Deadline Day. Lezers vreten het, terwijl ze ondertussen op fansites en social media kijken of ze misschien nog nieuwtjes of geruchten gemist hebben. En natuurlijk om te zien wat hun vrienden vinden van de laatste miljoenenaankoop van hun club.

Maar het absolute hoogtepunt van Deadline Day vindt wat mij betreft altijd net ná de deadline plaats. Als alle kruitdampen zijn opgetrokken en de feiten en cijfers op een rijtje worden gezet, dan komen de mooiste verhalen naar buiten. Verhalen van op dramatische wijze mislukte transfers.

Daar zijn tal van voorbeelden van, veroorzaakt door vertraagde vluchten, medische keuringen of de gekste aanvullende eisen. Deze transferperiode dacht PSV dat Lumor Agbenyenu op Deadline Day in het vliegtuig naar Nederland zou stappen, maar de Ghanese linksback bedacht zich op het laatste moment en tekende bij Sporting Portugal in plaats van in Eindhoven. Toch zat daar verder niet echt een dubbele laag in. Er zijn veel spannender Deadline Day-verhalen.

Het mooiste vind ik dat van David de Gea en de vastgelopen fax. In de zomer van 2015 zou de Spaanse topkeeper Manchester United verruilen voor Real Madrid. Althans, die laatste club trok al maanden aan de doelman. Desondanks kwam het na meeslepende onderhandelingen (mooi onderwerp voor de Britse versie van Andere Tijden Sport) op de laatste minuten voor de deadline aan. De clubs werden het zowaar eens over een bedrag van rond de 40 miljoen euro. Maar toen haperde de fax waarmee de documenten ter goedkeuring richting de FIFA gestuurd moesten worden. Domme pech, zou je kunnen zeggen. Maar karma is misschien een passender uitdrukking. En De Gea speelt anno 2018 nog steeds voor Manchester United.

Het verhaal staat symbool voor de op hol geslagen miljardenindustrie, waarin fatsoenlijk en doordacht beleid vaak ver te zoeken is en de sporter een product in plaats van mens. Maar, en dat is het schizofrene, tegelijkertijd levert Deadline Day prachtige anekdotes op én een veelzeggend inkijkje in hoe de voetbalwereld werkt. We doen er als journalisten gretig ons voordeel mee. Maar één zo’n dag per half jaar is meer dan genoeg.

DAAN SMINK

Bestuurslid NSP