Nieuws

De hemel boven Gangneung

Eén van de hoogtepunten van de Winterspelen vond ik toch wel de manier waarop Bob de Jong in zijn enthousiasme over Zuid-Koreaanse medaillewinst hoog van de tribune sprong en bij Geert Kuiper en Arie Koops in de nek belandde.

Schitterend!

Vooral Geert wond zich er over op en pakte Bob even goed vast. Het leek een zaak te worden, nog net niet zo groot als het ‘buikje gebaar’ van Sven, maar toch. Gelukkig bleef Geert rustig onder de massale belangstelling van de toegestroomde internationale wereldpers en sprak sussende woorden.

,,Bob moet mij natuurlijk niet zo maar in de nek springen, maar verder is het een aardige vent. We praten het wel uit.’’

Geert blijft nooit lang kwaad. Ik kan mij slechts één keer herinneren dat hij zich een beetje boos maakte over mijn aanhoudende gezeur. Ik klaagde bij een wereldbekerwedstrijd over de temperatuur in Calgary, -44! Geert keek mij wat verstoord aan toen ik de Olympic Oval al zanikend binnenkwam en beet mij toe: vroeger schaatsten we buiten met dit weer.

Diep in zijn hart weet Geert ook wel dat die winterse omstandigheden mij niet zo liggen. Net zo goed als hij weet dat Bob altijd de man van onberekenbare acties zal blijven. Zonder ook maar één kwade bedoeling.

Gouden kerel Bob.

Op weg naar een van mijn eerste buitenlandse schaatswedstrijden, Hamar 2003, trof ik Bob in de trein vanaf Oslo. Waarschijnlijk was het onze eerste kennismaking. Ik had me eerlijk gezegd nog niet al te best ingelezen, maar ik wist niet beter of Bob was na het debacle van Salt Lake City (Spelen 2002) gestopt.

Ik was enigszins verbaasd toen hij de volgende dag op het ijs verscheen.

Een jaar later zaten we naast elkaar in de bus naar de baan van Salt Lake. ,,Laatste seizoen?’’, vroeg ik aan Bob. Misschien ging hij nog wel even door, zei Bob. We weten allemaal hoe het verder is gegaan.

Ik zie hem in Turijn 2006 nog dat gat in de lucht springen toen hij goud won op de 10 kilometer. Zo hoog dat ik dacht: die zien we nooit meer terug.

Daarom was ik best wel opgelucht toen ik hem uit de hemel van Gangneung zo maar in de nek van Geert zag vallen.

Bob is terug op aarde! Binnenkort keert hij terug op het ijs.

GERT LAMMERINK

Gert Lammerink (1962) schrijft deze wekelijkse column op persoonlijke titel. Hij werkt sinds 1988 bij het ANP, was in die periode twee keer chef sport, werkte daarnaast als algemeen eindredacteur en combineert tegenwoordig dat werk met sportverslaggeving. Hij deed verslag van vier Olympische Spelen (2002, 2004, 2006 en 2008). Daarnaast bezocht hij vele WK's voetbal (1990, 1994, 1998, 2010), EK's voetbal (1992, 1996, 2000, 2008) en verder tal van titeltoernooien in het schaatsen, paardensport en judo.