Nieuws

Grote Willem!

Net als bij mij speelt de bal een belangrijke rol in het leven van mijn zoon. Ik heb het dan met name over de voetbal. Al heeft hij sinds kort ook de biljartbal ontdekt.

De ‘klik’ met school is een tikkeltje minder. Ik stond vroeger ook liever op het veld. Maar, afijn, het moet nu eenmaal, dus we doen de school er maar bij.

Een paar dagen geleden kwam hij thuis met de mededeling dat hij een boek moest lezen voor Nederlands. Onze boekenkast staat op zolder. Met zijn moeder ging hij er naar toe.

Ik heb natuurlijk ook wel iets met schrijven en was benieuwd waarmee hij terug zou komen.

Een Harry Mulischje? Nog net iets te moeilijk voor zijn leeftijd (13) misschien. Jan Wolkers, wellicht iets te grof, dacht ik. Waarschijnlijk prijst mijn vrouw hem wel één van haar favoriete Vlaamse schrijvers aan. Of toch mijn nieuwe ontdekking Pieter Waterdrinker. Ik verslind zijn boeken doorgaans met een goed glas witte wijn erbij.

Een kwartiertje later kwam hij de trap af met ………. Willem Vissers! ‘De wereld is een bal’.

,,Ik dacht dat je een BOEK moest lezen’’, zei ik.

Hij: ,,Is toch een vriendje van jou, die Willem.’’

Ik: ,,Van wie denk je dat Willem zo mooi heeft leren schrijven?’’*

Dit soort opmerkingen van mijn kant neemt hij al lang niet meer serieus. Toen hij zes was en voor het eerst uit bij Graaf Willem II VAC in Wassenaar moest spelen is hij voor de zekerheid nog even gaan kijken, nadat ik hem had wijsgemaakt dat er in de kantine nog wel foto’s van mij hingen. Ik had in de jaren negentig een blauwe maandag bij de club gespeeld. Met Willem, trouwens.

Mijn bewering dat een op jonge leeftijd opgelopen knieblessure mij toch zeker 40 interlands heeft gekost, heeft hij nooit serieus genomen.

Ik adviseerde mijn zoon toch om even bij de leraar te checken of Willem geaccepteerd zou worden op de boekenlijst. Ik heb liever dat hij een goed geschreven boek leest dat hem interesseert dan een literair verantwoord hoogstandje dat hem van geen kant boeit.

Bovendien is het sportboek in opmars. Of het onderwijs al zover is om in mijn gedachtegang mee te gaan betwijfelde ik echter.

Aanvankelijk vond hij het onzin om het te vragen (een boek is een boek), maar voor de zekerheid heeft hij het toch maar gedaan. Eigenlijk paste Willem niet helemaal in het plaatje van de school, maar het mocht. Een doorbraak!

Mijn zoon is inmiddels al halverwege met Willem. Hoewel het boek over veel meer gaat dan alleen voetbal vindt hij het interessant. Alleen de aandacht voor Beckenbauer was wat overdreven.

Toen hij nog in de F1 speelde noemde ik in mijn wekelijkse verslagen op de website onze sierlijke vrije verdediger Stijn doorgaans der Kaiser, maar desondanks heeft hij niet zo veel met Franz. Zal de leeftijd zijn.

Ik heb nooit een boek geschreven. In de boekenkast op zolder ligt wel een olympisch boek waar ik aan heb bijgedragen. Ik vroeg aan mijn vrouw of mijn zoon dat nog had overwogen.

Het antwoord was nee. Hij had Bert Wagendorp nog even in zijn handen gehad. Maar het werd toch Willem.

GERT LAMMERINK

Gert Lammerink (1962) schrijft deze wekelijkse column op persoonlijke titel. Hij werkt sinds 1988 bij het ANP, was in die periode twee keer chef sport, werkte daarnaast als algemeen eindredacteur en combineert tegenwoordig dat werk met sportverslaggeving. Hij deed verslag van vier Olympische Spelen (2002, 2004, 2006 en 2008). Daarnaast bezocht hij vele WKś voetbal (1990, 1994, 1998, 2010), EK’s voetbal (1992, 1996, 2000, 2008) en verder tal van titeltoernooien in het schaatsen, paardensport en judo.