Het hete hangijzer

En uiteindelijk ging het dan tóch weer over Chris Froome…!

In de aanloop naar de Giro stond de Britse wielrenner reeds in het middelpunt van de belangstelling. Zijn missie om na de vorig jaar gewonnen Rondes van Frankrijk en Spanje aansluitend ook die van Italië aan zijn palmares toe te voegen, ontlokte felle kritiek. Want: volgens velen getuigde het van stuitende arrogantie om aan de start te verschijnen als je onderwerp van onderzoek bent.

De publieke beschimping was begrijpelijk. Want, zoals collega-journalist Thijs Zonneveld in een column schreef: Laat je niet misleiden. De dopingzaak van Froome gaat niet over astma. Het gaat over de vraag of hij astma heeft misbruikt om harder te fietsen.  

Het antwoord gaf Zonneveld onomwonden: ja! Het komt zelden tot nooit voor dat er een te hoge concentratie in de urine wordt aangetroffen. En al helemaal niet zo’n idioot hoge waarde (2000 nanogram per milliliter) als bij Froome. Als de grenswaarde van 1000 te laag zou liggen en uitdroging werkelijk een probleem was, dan zou het salbutamolaffaires moeten regenen.

En regenen doet het dus niet, integendeel: het druppelt slechts mondjesmaat.

(Voor degene die, hoe onwaarschijnlijk ook, het ondertussen niet zouden hebben meegekregen: de genoemde grenswaarde correspondeert met zestien pufjes van de inhalator Ventolin. Froome werd bij de Vuelta van vorig jaar na een etappewinst betrapt op het hallucinerende aantal van 32 teugen, zonder voor dit gebruik dokterstoestemming te hebben gekregen.)

Omdat Froome vervolgens in de Giro aanvankelijk slechts figureerde, verflauwde de discussie. Want: níet hij, maar een ontketende Simon Yates zette de rittenkoers immers naar zijn hand. Met als aantekening dat deze Brit, eveneens een astmapatiënt, in het voorjaar van 2016 nog positief had getest op Terbutaline, de verboden variant van salbutamol, en zodoende een schorsing van vier maanden had uitgezeten. Een vergrijp dat destijds door zijn ploegleiding trouwens als ‘administratieve fout’ was afgedaan, omdat louter verzuimd was om een medisch attest aan te vragen. Ziehier de – ondanks alle dopingaffaires, bekentenissen en maatregelen – kennelijk nog altijd gangbare mores in het wielerpeloton, waarbij een schoon geweten hebben niet gelijk staat aan schoon schip maken.

Maar toen was daar dus De Demarrage, die het klassement op zijn kop zette. Froome reed vrijdag op de Colle delle Finestre, de hoogste beklimming in drie weken tijd, het complete peloton inclusief de taaie titelverdediger Tom Dumoulin aan gort, om vervolgens na een solo van tachtig kilometer het roze te grijpen. Adembenemend, waarbij Froome gek genoeg ditmaal zelf niet naar lucht snakte.

Plots laaide de geluwde storm op. Bewondering rivaliseerde met afgrijzen, bleek uit de kampenstrijd die in de (sociale) media losbarstte. Voor- en tegenstanders namen elkaar de maat. Iets waar Bert Wagendorp als hoofdredacteur van ‘literair wielertijdschrift’ De Muur gevat op inspeelde: https://uitgeverijdemuur.nl/de-worst-van-froome-of-hoezo-de-zoveelste doodsteek/

Of Froome een betrapte dopinggebruiker is? Dat is nog altijd het hete hangijzer, niet een vaststaand feit – al sprak de (oprechte?) woede van Bernard Hinault, die schamperde dat Froome niet in het illustere rijtje met Eddy Merckx en hem thuishoort, wellicht boekdelen…

MARCO KNIPPEN

 In de rubriek ‘Schot voor de boeg’ heeft Marco Knippen als nieuw NSP-bestuurslid de plaats ingenomen van Jan Hermen de Bruijn, die onlangs is afgetreden.