Home!

Over twee jaar is de finale van het Europees kampioenschap voetbal in Engeland. De eerste verhalen over ‘coming home’ heb ik alweer gelezen. Het zal mij benieuwen. Wat mij betreft is het nergens ter wereld zo mooi om naar een voetbalwedstrijd te gaan als in Engeland. De passie, de instelling, de entourage.

Ik heb Arsenal, met Bergkamp en Overmars, kampioen zien worden, was bij Europese thuiswedstrijden van Arsenal, Manchester United, Liverpool en Newcastle, ging met Oranje mee naar Wembley en mocht het EK in Engeland van 1996 meemaken. Eenmaal buiten de deur verliest het Engelse voetbal wat van zijn glans. Ik vond het eigenlijk niks, the Three Lions in Rusland. De eerste wedstrijd tegen België en die tegen Colombia waren dieptepunten van het WK. Na het zien van Engeland - Colombia, met dat hysterische gedrag tegen de scheidsrechter, heb ik zelfs overwogen niet meer naar het WK te kijken.

Daar zouden ze ook eens bij stil moeten staan die Engelsen. Ik kan me niet voorstellen dat Barcelona of Real Madrid een bod gaat uitbrengen op een van de Engelse internationals. Zelfs niet op Harry Kane, ondanks zijn zes doelpunten. Ik had eerlijk gezegd meer verwacht van de topscorer van de Premier League.

Aandoenlijk vond ik wel die foto die we steeds maar in beeld kregen van Harry als ballenjongetje met zijn idool David Beckham. Harry stond aan de ene kant van David en aan de andere kant stond een klein meisje. De presentator vertelde dat het meisje de huidige vrouw van Harry is. Ik dacht dat ze Sally heette.

Zondag keek ik even naar de Vlaamse tv. Jan Mulder somberde wat voor zich uit over de Engelsen. Hij had geen topteam in spe gezien, geen ‘dragende’ speler, geen spelbepaler. Conclusie: ze worden nooit kampioen.

Youri mompelde nog dat er wel een mooie, nog jongere lichting klaar staat. We gaan het zien.

Ik denk dat ze al wel een tijdje thuis zijn, de Engelsen, als over twee jaar de finale op Wembley wordt gespeeld.

GERT LAMMERINK