Niet Serena Williams was het slachtoffer

Ze raakte een open zenuw, Serena Williams. Haar misdraging tijdens de vrouwenenkelspelfinale van de US Open zaterdagavond riep contrasterende reacties op, en de (sport)journalistiek reageerde verdeeld. De bestraffing getuigde van een dubbele moraal, meenden de volgelingen van de tennisdiva. Ze toonde zich louter een slecht verliezer, pareerden de criticasters.

Seksisme en ongelijke behandeling van vrouwen: dat onrecht had haar in woede doen ontsteken, verdedigde Williams de extreme handelwijze in de persconferentie na afloop. Umpire Carlos Ramos had zijn macht misbruikt en haar zodoende geïntimideerd en getergd, zo wilde ze de verslaggevers na afloop doen geloven. En dus had ze hem uitgemaakt voor ‘dief’ en ‘leugenaar’, na eerst een waarschuwing voor coachinstructies en vervolgens een strafpunt voor het slopen van een racket te hebben gekregen. Ondanks het daaropvolgende gameverlies was een gevoelige nederlaag tegen Naomi Osaka overigens op dat moment al in de maak.

Wellicht dat de tirade moet worden afgezet tegen de reis vol kwellingen die Serena Williams als tennisster aflegde, en die nu tot samengebalde emoties leidde. Even terug in de tijd. Als kleuter stond ze met haar oudere zus Venus op de baan in Lynwood Park in Californië, toen een aantal kinderen ‘zwartje één en twee’ riepen. Tijdens haar eerste wedstrijden in Los Angeles werd ze aangekeken op een wijze alsof ze niet in deze sport thuishoorde. In de 2001-finale van Indian Wells, ook wel beschouwd als het vijfde grandslamevenement, werd ze tegen Kim Clijsters door de overwegende witte toeschouwers uitgejouwd en sneed het n-woord door haar ziel, een echo die pas na een toernooiboycot van veertien jaar bij haar verstomde.

Als 22-jarige voelde ze zich machteloos, doordat in een partij op de US Open tegen publiekslieveling Jennifer Capriati de scheidsrechter haar meermaals opzichtig benadeelde. En onlangs nog werd ze in haar trots gekrenkt, nadat de organisatie van Roland Garros bekendmaakte dat de ‘catsuit’ die zij dit jaar op het Franse gravel droeg in een volgende editie niet is toegestaan.

Vormde die achtergrond de rechtvaardiging om zo tekeer te gaan? Nee! De regels stelden Ramos nu eenmaal in het gelijk stelde, en hij staat daarnaast bekend als de man die niet schuwt om ook mannen sancties op te leggen – zo ervoeren in eerdere jaren onder anderen Roger Federer, Rafael Nadal, Novak Djokovic en Andy Murray. Van vrouwenongelijkheid was bij de 2018-aflevering van de US Open bovendien geenszins sprake, integendeel zelfs, getuige de 86 waarschuwingen die aan mannelijke deelnemers (tegenover 22 voor vrouwen) werden uitgedeeld.

Vermoedelijk speelde mee dat Williams er, na de verloren eindstrijd op Wimbledon, opnieuw niet in slaagde om het recordaantal van 24 grandslamoverwinningen in het enkelspel van Margaret Court – de Australische die meer dan eens als ‘racist’ is bestempeld – te evenaren.

Die frustratie was begrijpelijk, maar ook een groot kampioene onwaardig. Immers, als rolmodel had Williams waardigheid moeten tonen. Dat deed ze pas tijdens de prijsuitreiking, toen ze het boeroepende publiek vroeg om winnares Osaka - voor wie zij nota bene vroeger de inspiratiebron vormde - te eren.

Het kwaad was echter al geschied, en de nederige Japanse was van de glans van haar eerste grandslamtriomf beroofd. Niet Serena Williams maar de huilende Naomi Osaka gold daarom als het voornaamste slachtoffer.

MARCO KNIPPEN

Bestuurslid NSP