Geridderde leeuwin en moederkloek

Er zijn overtreffende trappen van trots en niemand liep zondag met een grotere glimlach door het stadhuis van Rotterdam dan Marina Witte. Ook marathonwinnaar Marius Kimutai niet, ook al had de Keniaan een vette cheque in de kontzak van zijn loopbroekje. Nee, dan Marina. Die paradeerde met het ridderkruis op haar linkerborst op het zonovergoten VIP-terras voor het stadhuis, zojuist van burgemeester Ahmed Aboutaleb opgespeld gekregen. En, zei ze gevat tegen de burgemeester, ,,ze zijn echt’’.

Dat heeft Rotterdams burgemeester heel goed kunnen voelen. Want ze brak even na diens warme woorden en de lof die ze kreeg toegezwaaid van Aboutaleb, die ze erg hoog heeft zitten. Wie niet? Ze omhelsde hem innig en doorbrak daarmee voor even het protocol. Dat begreep de burgemeester – een mensenmens – gelukkig maar al te goed. En zo kennen we Marina ook. Ruwe bolster, blanke pit.

Marina omhelst spontaan burgemeester Aboutaleb ( foto: Pim Ras)

Die ridderorde, dat is voor haar een eerbetoon als dank voor een levenslange kruistocht tegen labbekakkerige bonden, sportclubs, organisatoren van nationale en internationale evenementen en kampioenschappen, die niet doorhebben dat achter die ene journalist of fotograaf een zeer breed publiek schuilgaat. De goeden natuurlijk niet te na gesproken, zoals bijvoorbeeld de organisatie van de NN Marathon Rotterdam.

De nieuwe ridder en de burgemeester poseren (foto: Soenar Chamid)

De boodschapper moet goed zijn werk kunnen doen met professionele faciliteiten en uiteraard fatsoenlijk worden ontvangen, waar ook ter wereld.

Wie dat niet doet, krijgt met de leeuwin Witte te maken, die bereid is haar vlijmscherpe tanden en klauwen te gebruiken om de belangen en werkomstandigheden van haar beroepsgroepen te bewaken, verdedigen en bevechten. Een manier van handelen die door het “slachtoffer” niet altijd als prettig wordt ervaren, maar wel werkt en respect afdwingt. Meestal is het na een uithaal van Marina meteen beter geregeld en komen communicatiemensen gedwee vragen of het zo goed is.

Voor journalisten en fotografen is Marina juist de moederkloek, die over hen waakt en desnoods 24 uur per dag te raadplegen is wanneer er zaken niet in orde zijn en hen beletten goed hun werk te doen. Dan is ze het luisterend oor dat meteen aan de slag gaat voor de kaarthouders.

Lang heeft Marina gedacht dat er geen – of althans onvoldoende – waardering zou zijn voor haar werk en haar inzet ter wille van de beroepsgroep. Een misvatting natuurlijk, maar journalisten en fotografen zijn nu eenmaal niet een volkje dat kwistig met loftuitingen en complimenten rondstrooit. Het ene toernooi is nog niet afgelopen of de volgende wedstrijd dient zich alweer aan. Bovendien: de NSP is een dienstverlener. We complimenteren de bazen van gas, water en licht ook niet als alles het gewoon doet zoals het hoort. Pas als het licht niet brandt of het water niet stroomt, dan…

Maar er is geen sportjournalist of sportbestuurder die Marina niet kent, laat staan haar niet op waarde weet te schatten.

Gelukkig heeft het Zijne Majesteit behaagd om het pionierswerk van Marina in het juiste perspectief te plaatsen. Ze mag zich voortaan Ridder in de Orde van Oranje-Nassau noemen. Noem het een oeuvreprijs voor een harde werker op de achtergrond die journalisten en fotografen in staat stelde en stelt om hun fraaiste beelden te schieten of mooiste sportverhalen te maken. Het komt Marina meer dan toe. Net als die grote glimlach, de talrijke bossen bloemen en die innige knuffel van Aboutaleb. Beiden zullen het niet snel vergeten. 

Gerard den Elt
Secretaris NSP