Oude Stempel

Het was in de catacomben van de Barclaycard Arena van Hamburg. Het Nederlands handbalteam had zojuist in een zinderende wedstrijd de bronzen medaille van het WK veroverd, ten koste van Zweden. Collega Henk Stouwdam (NRC) wilde het toernooi nabeschouwen met doelvrouw Tess Wester die een voor haar doen matig WK achter de rug had en gelukkig voor haar en haar team een sterke troostfinale achter de rug had.

Toen Stouwdam begon met de opmerking dat Wester mogelijk niet gelukkig was met de kritiek die haar vrijdag na de halve finale tegen Noorwegen ten deel viel en dat ze daarom uiterst kribbig had gereageerd, keek de in Nederland op het schild geheven doelvrouw afkeurend. ‘Hier heb ik geen zin in’, zei ze.

Ik had haar anderhalf jaar niet kunnen spreken, uitvloeisel van een door mij niet begrepen conflict op de Spelen van Rio, en stelde uit arren moede dus maar een vervolgvraag. Over haar beoordeling van een (ook voor haar) moeizaam toernooi dat zo fraai was afgesloten. Want dat was het: een schitterende, haast on-Nederlandse op karakter gewonnen wedstrijd om een grote medaille in een grote sport.

Wester keek mij ergens tussen woedend en minzaam aan en zei opnieuw dat ze ‘hier geen zin in’ had. Ik trouwens ook niet meer. Maar dat doet in ons vak niet ter zake.

Vervolgens gaf Wester een meter verderop in die verschrikkelijke mixed-zone (waar een fors uitgevallen Duitse ordebewaker ons naar een andere plek probeerde te bewegen) een interview aan een Duitse clubjournaliste met een iPhone. Daar waren de vragen ongetwijfeld meer in de trant van wat Wester graag hoort. ‘Tolles Turnier, doch Tess?’ Und so weiter.

Ik wil best begrijpen dat Tess Wester het land heeft aan kritische vragen van journalisten, maar ze waren begrijpelijk van onze kant. Hoe kon de beste keeper van het WK 2015 bij de wereldtitelstrijd 2017 voor de finale op de zeventiende plaats in de ranking zijn beland? Had het iets te maken met het verwijderen van keeperstrainer Debbie Klijn uit de technische staf? Had ze geen klik met de Poolse opvolger Antoni Parecki? Was ze bezig met een transfer?

Enfin, allemaal vragen die we niet beantwoord kregen. Terwijl wij links en rechts van ons vele journalisten (beantwoorde) vragen zagen stellen aan Wester die vanwege haar verbale kwaliteiten in november zelfs opdook als tafeldame bij DWDD. Kortom, aan haar vlot gesneden tongriem kan het niet gelegen hebben.

Misschien zijn collega Stouwdam en ondergetekende, twee mannen die al veertig jaar met de poten in het sportjournalistieke bluswater staan, gewoon mannen uit een ander tijdsgewricht. Wij werden opgevoed met de wet van ‘blijf vragen’. Na een vriendelijke vraag op zijn minst een kritische vraag. Wij leerden dat we zelfs Johan Cruijff niet zo maar gelijk moesten geven. Was best iets op te dingen. Wij zijn ook niet van de generatie die sporters helden vinden. Dat waren mensen uit het verzet, een jaar of 70 geleden, zeg ik altijd.

Het is misschien gewoon zo dat kritische bevraging van sporters een zeldzaam verschijnsel begint te worden. Dat Stouwdam en Volkers mannen van de oude stempel beginnen te worden. Dat er andere tijden zijn aangebroken.

Wester en haar meiden zullen het heerlijk vinden. Of het bevorderlijk is voor hun ontwikkeling in de komende jaren, mag je je afvragen. Zelfkritiek is immers een zeldzame eigenschap in het land van de topsport. Soms is een voorgehouden spiegel in de media best een aardig hulpmiddel.

JOHN VOLKERS

Vicevoorzitter NSP