SCHOT VOOR DE BOEG

Andy Murray heeft zich, in tegenstelling tot Sven Kramer, wél met het noodlot verzoend

Het woord ‘stoppen’ viel in de aanloop. Althans, in de gebiedende wijs. Uit vrije wil dacht de ‘aangesprokene’ niet aan een afscheid. Sven Kramer was nog niet klaar met het schaatsen. En hij onderstreepte zijn gelijk, afgelopen weekeinde.

In Collalbo veroverde Kramer de Europese allroundtitel, zijn tiende in totaal. Het was een symbolische triomftocht, en niet alleen vanwege het jubileumgetal. In 2007 zegevierde hij ook in de Italiaanse buitenlucht, die klaarblijkelijk een weldadige invloed op hem heeft.

Destijds was het zijn eerste, onverwachte, hoofdprijs.

Die machtsgreep vanuit de underdogpositie betekende het startpunt van een lange regeerperiode. Kramer veroverde op de vierkamp vervolgens negen wereldtitels en nog evenzoveel Europese hoofdprijzen, terwijl hij zich op individuele afstanden en in ploegverband met in totaal negentien keer WK-goud én vier olympische titels eveneens tot veelvraat ontpopte. Slechts één hiaat ontsierde zijn rijke palmares: olympisch goud op de 10.000 meter, als gevolg van die vervloekte verkeerde baanwissel tijdens de Spelen in 2010 in Vancouver.

In de aureool van onverslaanbaarheid waren de laatste jaren daarentegen barstjes gekomen. (Groten)deels omdat altijd winnen met altijd pijn gepaard ging. Zijn rug bleek een zwakke schakel. Vandaar dat niet Kramer maar huidig wereldkampioen Patrick Roest afgelopen weekeinde de rol van favoriet toebedeeld had gekregen.

Beoogd verliezer, in dat opzicht deed ook het verwachtingspatroon aan twaalf jaar geleden denken. Aanloop en uitkomst maakten derhalve ‘de cirkel rond’, viel in het commentaar op televisie te beluisteren.

Net als dat de term ‘afgeschreven’ de waarheid geweld aandeed, was de clichéconclusie te voorbarig. Want die slotsom suggereert het einde van een tijdperk, iets wat nog valt te bezien. De twinkeling in de ogen van Kramer sprak wat dat betreft boekdelen: een afscheid in de maak? Hoe kom je erbij? Er valt immers nog een lacune op de erelijst op te vullen!

Kramer sneerde na zijn nieuwe triomftocht dan ook dat het hem had verbaasd dat het vertrouwen in hem had ontbroken. Aan zijn motivatie had niet getwijfeld mogen worden. Houd dus op met zinspelen op een vertrek uit de sport, luidde de versluierde boodschap. Capitulatie volgt pas als de geest het heeft opgegeven.

Zelf de regie over de afloop van je carrière houden – Andy Murray zou er meteen voor tekenen. De Schot, die Groot-Brittannië in 2013 met zijn eindzege op Wimbledon van een 77-jarige trauma verloste, treedt het liefst komende zomer op het heilige Londense gras uit.

De compilatiefilm na zijn nederlaag uit de eerste ronde van de Australian Open in het stadion in Melbourne, en de daaropvolgende journalistieke requiems in kranten en op websites, deden echter minder misplaatst aan dan de voltooid verleden tijd waarin aanvankelijk over geweldenaar Kramer was geschreven en gesproken. Want wie Murray op de persconferentie voorafgaande aan zijn partij beluisterde, beseft dat juli 2019 wellicht te ver weg is. Zijn rechterheup vormt een te grote kwelgeest en geselt hem dagelijks. Maar bovenal: Murray heeft zich, in tegenstelling tot Kramer, wél met het noodlot verzoend.

MARCO KNIPPEN

Bestuurslid NSP