Blij met Hélène Hendriks

John Volkers

Het was maandag 28 januari best een gedenkwaardige dag, zo memoreerde ik een week geleden nog eens aan tafel bij het Sportforum van Langs de Lijn & Omstreken (van NOS en EO). Want de Nederlandse Sport Pers (NSP) had op die door mij tot historisch uitgeroepen maandag de prijs van Sportjournalist van het Jaar (2018) aan een vrouw gegund. Aan Hélène Hendriks van Veronica voor haar werk op de voetbalvelden en langs de lijn van de voornaamste competitie, die van de Champions League.

Hendriks doet haar werk zeer naar behoren, om niet te zeggen meer dan uitstekend, maar het was van de jury onder leiding van Guus van Holland ook een verwijzing naar verleden en heden. Vorig jaar hadden we het langs de ijsbaan van het Olympisch Stadion over de positie van de vrouw in de Nederlandse sportjournalistiek. Gerard den Elt, de huidige directeur van de NSP, liet weten dat drie procent van de achterban van zijn club vrouw was.

Drie procent. Dat is nog minder dan de topposities in besturen en directies van onze nationale sportfederaties. Die bestaan voor vier procent uit vrouwen: ook een lachwekkend laag percentage trouwens. En dat in de Nederlandse sport die tegenwoordig op de prestatielijst vooral wordt ingekleurd door de vrouwen.

Vorig jaar, een paar weken na het NSP Jaardiner, stapte ik door de eetzaal van het olympisch mediadorp van Pyeongchang en deed even een ruwe optelsom. Ik telde 27 vrouwen op iets van 200, 300 kauwende en drinkende journalisten. Een tekstje van mij op Facebook: ‘Zomaar een conclusie bij een matineuze maaltijd in Gangneung: tien procent van de mediamensen bij de Olympische Spelen is vrouw. Herstel: slechts 10 procent van de mediamensen is vrouw.’

Ik schreef over de Nederlandse situatie die daar aan de rand van de ijsbaan beschreven was. ‘Over het waarom van die toestand gaven Barbara Barend (Helden), Mascha de Jong (De Telegraaf) en Dione de Graaff (NOS) best heldere antwoorden. De opleidingsscholen moedigen het niet aan, het is 45 weekenden werken, het is onregelmatig, hoe moet het met de kinderen (als die komen) en als vrouw blijf je een zekere eenling in een mannenbastion. Het zal niet snel veranderen, was de conclusie na de avond in het Olympisch Stadion.’

Ik vroeg destijds de hoofdredacteur van de Volkskrant, Philippe Remarque, naar het ontbreken van vrouwelijke personeelsleden op zijn sportredactie. Hij wilde er niet mee naar buiten treden, want hij had geen goede antwoorden over dat vacuüm na Tynke Landsmeer, Noor Tonkens, Marije Randewijk, Lidewey van Noord en Lisette van der Geest, ‘zijn’ vrouwen tussen 1996 en 2016. Uit mijn FB-column van toen: ‘Een paar van Philippe’s argumenten, met de benen op tafel: vrouwen hebben minder belangstelling voor sport. Gemiddeld. Zeggen lezersonderzoeken. Vrouwen vinden het een zwaar vak. Ook waar. Sociaal is het belastend. Helemaal waar.’

Daar in Korea waren er drie vrouwen op 36 Nederlandse verslaggevers die schaatsen (en andere sporten) beschreven en fotografeerden: Lisette van der Geest, Maayke Grootscholten en Eline van Suchtelen: 8,3 procent. Bij de NOS waren er aanwezig Dione de Graaff en Annette Gerritsen plus drie redacteuren en een regisseur (Astrid Wisman). Ook iets van acht procent van die enorme ploeg die de omroepstichting meebrengt naar olympische klussen.

We willen dat het anders wordt. Zeggen we al jaren. Voor deze site hebben NSP-secretaris Gerard den Elt en eindredacteur Henk Mees vier nieuwe columnisten aangetrokken van wie de helft uit het vrouwensmaldeel van de NSP: Natasja Weber en Lisa Deen. Het is een begin, zegt de optimist.

Ik checkte hoeveel Nederlandse vrouwen er in de perszaal van Inzell (WK afstanden) zaten. Drie, een schrijvend (Lisette van der Geest) en twee fotograferend (Neeke Smit en Margarita Bouma). Wij van de Volkskrant stuurden een fotograaf, twee journalisten en een statisticus: alle vier mannen. Ja, we gaan hier nog jaren robbertjes over vechten. Dus laten we om te beginnen heel blij zijn met Hélène Hendriks.

JOHN VOLKERS

Vicevoorzitter NSP