De charme van voetbal

Er kwamen flitsen van Augsburg - Bayern München op mijn tv-scherm voorbij, ik zag dat een kordate dame de wedstrijd leidde en ik dacht: Duitsland is een stuk verder dan Nederland. In onze zeurcultuur van betweters en bekrompenheid zou zoiets ondenkbaar zijn. Het acceptatievermogen is hier lager gezakt dan de ondergrens van Feyenoord. We kunnen nog niet eens fatsoenlijk omgaan met de VAR, laat staan met andere ingrijpende vernieuwingen.

Voorvechter Marco van Basten zei het jaren geleden al: met de videoscheidsrechter maak je het spel nooit helemaal schoon, maar je komt wel al een heel eind. Dus waarom zou je het dan niet willen?

Op dat punt wringt de schoen. Nederlanders nemen schijnbaar geen genoegen met pakweg de laatste tien procent waarbij het aankomt op interpretatie. Die willen honderd procent zuiverheid. En als dat niet gebeurt, gaan we met z’n allen los op Twitter en tv, in krant en café. De ene stelling is nog kortzichtiger of hypocrieter dan de andere. Met als klassieke conclusie: de charme van voetbal is verdwenen. 

Nadat ik de jarige Willem van Hanegem in Andere Tijden Sport een reeks kunstzinnige trekstoten met buitenkant links had zien geven, schreef Willem Vissers van de Volkskrant op Twitter dat de VAR in die tijd ongetwijfeld overuren gemaakt zou hebben.

Opeens moest ik aan het verhitte debat van nu denken. Hoe irreëel het ook klinkt; je zou bijna zeggen dat het in dit land de enige oplossing is. Terug naar uitzendingen in de stijl van de jaren zeventig en tachtig, waarin de zendbaas niet via 25 camera’s elk trillend neusvleugeltje in beeld bracht. Waarin je niet wist wat spelers en scheidsrechters allemaal op dat veld uitvraten. En waarin trainers nog met rust gelaten werden langs de lijn. Konden ze af en toe ongegeneerd hun gal spugen zonder dat ze zich de volgende dag moesten verantwoorden voor pers en politiek.

We volgden het spel en over de rest kon je fantaseren. Lekker overzichtelijk.

Los van de flinke kostenbesparing in Hilversum zijn we dan gelijk af van die acht herhalingen na elk doelpunt (vijf keer het scoren vanuit alle hoeken, dan het gejuich van de trainer, dan de emotie van de fans en tot slot de blijdschap van papa en mama op de tribune) en hoeven de commentatoren die minuut ook niet meer verplicht vol te praten.

Gewoon, een doelpunt zien, nog een keertje naar de herhaling kijken (Hugo Walker kondigde dat altijd zo fijn aan) en hup, weer verder.

Pas dan zal het een stuk rustiger zijn. En zie, daar heb je de charme van voetbal terug.

 

YOERI VAN DEN BUSKEN