Nieuws

Een 'perfect ten' zonder perfect te willen zijn

In 2013 waren alle ogen op de Amerikaanse turnster Katelyn Ohashi gericht. Bij de prestigieuze American Cup deed ze wat onmogelijk werd geacht: ze versloeg titelfavoriete Simone Biles. Het Amerikaanse turnen leek een grote ster rijker, tot Ohashi na twee schouderoperaties en een slepende rugblessure tot nader inzicht kwam. 

Lisa Deen

Turnen - op het hoogste niveau - maakte haar niet meer blij. Het gevoel 'perfect' te moeten zijn, knaagde aan haar. Ze verloor zichzelf en de liefde voor de sport. Pas een jaar later kriebelde het weer. Ohashi besloot in 2015 te kiezen voor College Gymnastics en ging weer trainen. Dit keer voor de 'perfect ten'. 

In het internationale turnen wordt al jaren niet meer gewerkt met de zogenaamde 'perfect 10' scores. Bij het College Gymnastics doen ze dat wel. En dus streefde Ohashi weer naar perfectie, maar dit keer zonder echt 'perfect' of de beste te willen zijn.  

Toch wist de Amerikaanse de ogen al snel weer op zich gericht. Ze behaalde niet alleen diverse perfect 10's, maar ging met haar oefeningen ook nog eens 'viral'.  

Met haar vloeroefening, op de muziek van Michael Jackson, behaalde ze meermaals de perfecte score. Haar oefening werd via YouTube miljoenen keren bekeken. Na het zien van de documentaire Leaving Neverland besloot ze echter om haar vloermuziek aan te passen en een nieuwe oefening te tonen aan jury en publiek. Opnieuw beloond met diverse 10's en bovendien een hoop views.  

Die perfecte scores waren overigens helemaal niet zo belangrijk voor Ohashi. Door het collegeturnen bij de University of California - Los Angeles (UCLA) had ze zichzelf namelijk  teruggevonden. Ze werd gestimuleerd om haar mening te ventileren en om haar passie naast het turnen te ontdekken. ,,Toen ik dat deed, ontdekte ik dat ik meer ben dan alleen maar een turnster. Het turnen ging steeds beter en de druk om 'perfect' te zijn, was er niet meer."  

Ze hervond de passie en het plezier in de sport. En juist dat plezier bracht haar naar succes. ,,Tijdens mijn eerste jaar aan de universiteit werd duidelijk dat ik niet meer de beste of perfect wilde zijn. Geweldig zijn stond voor mij in relatie met ellende en pijn. Vroeger zat ik gevangen in een wereld waarin anderen mijn toekomst bepaalden. Op jonge leeftijd leerde ik dat mijn mening er niet toe deed, dus was ik stil. Ik deed wat er van me werd gevraagd," schreef ze zelf in een verhaal op de website van NBC News.  

Afgelopen weekend nam Ohashi afscheid van de turnsport. Haar verhaal zal in de turnwereld echter nog lange tijd blijven rondzingen. Niet alleen om het bovenstaande, maar zeker ook omdat ze een van de turnsters was die een boekje open deed over Larry Nassar, de voormalig Olympisch turnarts die jarenlang turnsters misbruikte.  

Zelf heb ik Ohashi slechts één keer geïnterviewd tijdens een internationaal toernooi in het Italiaanse Lido di Jesolo in 2012. Destijds deed ze nog topsport en kwam er niet veel meer dan een ingestudeerd media-praatje uit. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit verhaal - hoe vervelend het ook is - veel liever had willen optekenen.  

Voor nu hoop ik vooral dat Ohashi een voorbeeld is voor andere (Amerikaanse) sporters. Blij zijn met jezelf en met wat je doet kan immers ook leiden tot perfectie in de sport.  

Die perfectie begint echter bij jezelf. Niet bij de buitenkant. Daarom wil ik van het verhaal van Katelyn Ohashi ook graag een sprongetje maken naar de Nederlandse Britt Eerland, die zich - net als Ohashi - heeft herontdekt en steeds blijer is met zichzelf. Ze ontkende haar zwakke punten en erkende ze daarna. Nu is het langzaam tijd voor aanpakken en knallen.  

Ook Lieke Wevers, in 2015 nog kampioene op balk bij de European Games en in 2016 Olympisch meerkampfinaliste, heeft de passie voor de turnsport hervonden. Haar interviewde ik onlangs nog over haar comebackroute. Wevers wil dit jaar bij de NK in juni haar comeback maken, maar staat daarvoor met een andere instelling in de turnhal. ,,Voorheen legde ik de lat heel hoog: het werd uiteindelijk zelfs een overlevingsstrijd. Nu beleef ik de sport veel meer”, zei ze.  

Dit soort openhartige verhalen zijn - wat mij betreft - een inspiratie voor andere sporters. Daarom hoop ik dat sporters beseffen hoe belangrijk de media op dat gebied kunnen zijn. Het zorgt immers niet alleen voor mooie verhalen, maar vooral ook voor een sterk staaltje inspiratie en motivatie voor een ander.  

LISA DEEN