Een lesje in nederigheid

De wereld is dicht. Net als iedereen probeer ik van de nood een deugd te maken, hoewel je als zzp-er iets meer kopzorgen hebt dan de mensen in loondienst. Opdrachten vallen bij bosjes weg. En op die geweldige sportzomer zullen we nog een jaar moeten wachten.

De coronacrisis is alomtegenwoordig. Mijn kwetsbare moeder, die een zware longoperatie onderging, mag ik niet bezoeken. Alleen via FaceTime kan ze een glimlach van haar kleinkinderen zien.

Ik snoei de fruitbomen en wandel door de polder. Het gezin begint de dag met ganzenbordgym en we leggen puzzels van duizend stukjes. Voor het eerst in mijn leven volg ik een Netflix-serie.

Ook een klein voordeel in deze verstilde tijd: de stapel met boeken op het bijzettafeltje slinkt eindelijk. De dikke pil van Frank Heinen is een zegen. Tijdloze hoofdstukken; voortreffelijk geschreven portretten van vergeten voetballers. Als ik zuinig doe, heb ik er nog twee weken leesvoer aan.

Voetbal in competitieverband bestaat even niet meer. Op pagina 801 van Teletekst blijven dagenlang dezelfde berichten steken. Op mijn mobiele telefoon zie ik spelers uit verveling jongleren met wc-rollen. Er komen originele initiatieven voorbij en voorspelbare initiatieven.

Grootverdieners van Juventus en Barcelona leveren tientallen miljoenen in om gewone werknemers in dienst te kunnen houden. Schokkend is het nieuws over 25 besmettingen bij Valencia, de club die tegen Atalanta speelde toen het eigenlijk al niet meer verantwoord was. Veertigduizend fans waren vanuit Bergamo naar Milaan gereisd. Velen negeerden de veiligheidsvoorschriften. ‘Een biologische bom’, noemde een longarts deze ontmoeting. En ik denk aan Nantes-PSV op 11 september 2001, toen New York brandde en er toch gevoetbald moest worden van de UEFA.

Het valt me op dat zo weinig clubs in Nederland iets van zich laten horen in de media, terwijl zij nooit om een mening verlegen zitten als het gaat om de verdeling van geld, verschuivingen in het speelschema, de VAR of de KNVB. Iedereen is kennelijk bang ongepaste dingen te roepen, want nooit eerder was alles zo betrekkelijk. Bovendien: Jürgen Klopp had natuurlijk groot gelijk toen hij geen commentaar wilde geven op de coronacrisis, om de simpele reden dat hij daar helemaal geen verstand van heeft.

Zaterdag blader ik door wat waarschijnlijk de dunste sportbijlage ooit van het AD is. Columnist Willem van Hanegem wordt ingezet om tenminste nog een groot verhaal te kunnen brengen. Van De Kromme kun je over het algemeen zinnige teksten verwachten, dus vervelend vind ik het niet. Maar het is veelzeggend. In de maandagkrant staat zelfs een verslag van Nederland-Spanje afgedrukt, alsof die oefenwedstrijd op 29 maart ook echt gespeeld is. Inclusief karakteristieken… Misschien zien we volgende week wel een dikke editie in de bus met spookanalyses van competities uit binnen- en buitenland.

Op Twitter komen, zoals altijd, dromers en dwazen voorbij. Er zijn allerlei nostalgische lijstjes om in te vluchten. Ik voldoe aan het verzoek van collega Edwin Struis en vul drie wedstrijden in waar ik zelf bij ben geweest en die om wat voor reden dan ook legendarisch waren: Joegoslavië-Slovenië (3-3: EK 2000), Liverpool-Alavés (5-4: UEFA Cup-finale 2001) en Feyenoord-PSV (1-1: UEFA Cup 2002). 

Zondag vallen veel mensen in katzwijm omdat de NOS in arren moede een ouwe hap serveert. De herbeleving van het EK in 1988 bleek een feest te zijn. Het ging aan mij voorbij, dus nu besluit ik te gaan zitten voor Spanje-Nederland uit 2014. Maar ik ontdek dat ik er geen reet aan vind om interlands – hoe gedenkwaardig ook – in z’n geheel terug te zien. Na twintig minuten ga ik naar buiten; een balletje trappen met mijn zonen.

De enige naam die even blijft hangen in mijn hoofd, is die van Diego Costa. The man you love to hate. In zes jaar is hij niet veranderd. Toen met veel misbaar een penalty versierd door op het been van Stefan de Vrij te gaan staan en mee te glijden. En nu de hufter van de maand door na de laatste Champions League-wedstrijd tegen Liverpool theatraal te hoesten in de richting van de wachtende pers. Hij grijnsde er satanisch bij.

Jammer dat niemand hem ter plekke een geweldige draai om de oren gaf.

Drie weken later lees ik dat Spanje al meer dan zevenduizend doden telt en ik vraag me af hoe Diego Costa zich zal voelen. Als niemand de verwaande voetbalmiljonairs van deze wereld nog een lesje in nederigheid kan geven, doet een vernietigend virus het wel.  

YOERI VAN DEN BUSKEN