Nieuws

Mannen, mannen, mannen

Een collega met Zuid-Amerikaans temperament stuurde me een rits aan Twitterberichten waarin ze haar frustratie uitte over het gebrek aan nieuws over vrouwen in de sport. ‘Je scrolt je suf langs pagina´s en niks dan mannen, mannen, mannen,’ schreef ze.

Ik sloeg de Volkskrant van zaterdag open en bekeek de sportverhalen die ik net had gelezen over FC Twente (mannen), schaatsers (mannen), tennissers (mannen) en Zlatan (God). Ik had geen moment stilgestaan bij het hoge testosterongehalte, maar durfde dit niet tegen mijn collega te zeggen.

Annemarie Postma

Haar kritische blik deed me weer even de ogen openen voor iets waar ik, blijkbaar, gewend aan was geraakt. En dat, terwijl ik toch in mijn tijden als medewerker van de AKO met haviksogen de covers van de sporttijdschriften scande om te kijken of er wel genoeg aandacht was voor vrouwen in de topsport, met name vrouwenvoetbal.

Eén keer kreeg ik het aan de stok met de hoofdredacteur van Voetbal International over het feit dat er dat kalenderjaar welgeteld één vrouw op de cover had gestaan. ‘Dit is wat de lezers willen,’ antwoordde hij. Lekker makkelijk, dacht ik. Als kranten, tijdschriften en websites dat bleven volhouden zou er nooit iets veranderen. Wie weet als je het zou omdraaien en het aantal publicaties over vrouwenvoetbal laat stijgen, zou de lezer op den duur dezelfde gewenning ervaren als ik. Aan de andere kant is de realiteit dat vrouwenvoetbal (over andere sporten durf ik me op dit punt niet uit te spreken) nog niet dezelfde marktwaarde heeft als mannenvoetbal.

Laat je de vergelijking met het mannenvoetbal los, dan zie je dat de media de afgelopen jaren actief zijn meegegaan met de positieve tendens van het vrouwenvoetbal. De transfer van recordinternational Sherida Spitse naar Ajax stond binnen no-time op NOS.nl en op alle sites van landelijke en lokale kranten.

Twee weken geleden stond er in de Volkskrant nog een imponerend interview met de Amerikaanse superster Megan Rapinoe (vorig jaar gekozen tot beste voetballer van de wereld). Met een stanleymes heb ik het stuk uit de krant gesneden en opgeborgen in een grote, groene ordner.

De stille coronaperiode was een uitgelezen kans geweest om de stapel half vergeelde kranten die ik ooit had bewaard omdat er iets interessants instond, door te spitten. Omringd door insteekhoesjes, tabbladen en multomappen was ik aan de slag gegaan. De oudste krant kwam uit 2014. Hoe meer de stapel slonk, hoe dikker de map met vrouwenvoetbal werd.

Vanaf het succesvolle EK in 2017 moest ik keuzes gaan maken en besloot ik alleen nog de unieke verhalen te bewaren. Richting het WK in Frankrijk, twee jaar later, stuitte ik op meer achtergrondverhalen, portretten, reportages en onderzoeksverhalen. Een gigantisch verschil met tien jaar geleden. Zoals een collega tijdens dat toernooi tegen me zei: ‘Je moet niet te snel te veel willen. Kijk naar hoeveel er al is veranderd.’

Misschien dat ik me daarom een stuk minder druk maak dan een paar jaar geleden, toen ik me verbaasde dat een opvallende transfer nergens was terug te vinden en Amerikaanse voetbalsters niet relevant genoeg leken voor Nederlandse kranten.

Natuurlijk zijn er nog steeds ergernissen. Zoals een paar weken geleden, toen ik een interview had met keeper Lize Kop, in aanloop naar de kwalificatiewedstrijd tegen Estland, waarmee Nederland zich zou kwalificeren voor het EK. Ze zou voor het eerst in de basis staan en meteen zo’n mooi moment meemaken. In de krant kwam het stuk, flink ingekort, linksonder in de hoek, verdreven door een verhaal over Frank de Boer die mogelijk de nieuwe bondscoach zou worden.

Ik maakte me er druk om, hoewel dat geen zin had. Maar het voelde wel even goed. Want een kritische blik zo af en toe kan helemaal geen kwaad.

ANNEMARIE POSTMA