Komedianten

Een van de meest weerzinwekkende momenten die ik in mijn tijd als sportverslaggever heb meegemaakt, was de vreselijke blessure die volleyballer Brecht Rodenburg vlak na de kerst van 1992 in Apeldoorn opliep. Hij landde tijdens een interland (geen idee meer tegen welk land) op een voet van een ploeggenoot en brak in zijn been alles wat er te breken was.

Wij van de media zaten vlak achter het veld en zagen het van dichtbij gebeuren. De schreeuw van de arme Brecht zal ik nooit vergeten. Zijn revalidatie duurde twee jaar. Mooi was het dat hij in 1996 als wisselspeler van Oranje in Atlanta de gouden Olympische medaille kreeg omgehangen.

Soms moet ik aan Brecht Rodenburg denken als ik naar eredivisievoetbal kijk, omdat ik elke wedstrijd minstens een keer of vijf, zes een speler ook zo indringend hoor krijsen. Terwijl elke vergelijking scheef is, want de meeste voetballers zijn komedianten en huilebalken.

Toch trap ik er nog regelmatig in. Oei, dit is foute boel, denk ik dan als er weer eens een voetballer ter aarde stort en naar zijn hoofd of been grijpt. Ambulance! Onzin dus. In pakweg 19 van de 20 keer (of is 49 van de 50 keer?) loopt het ‘zwaargewonde’ slachtoffer snel weer als een kievit over het veld. Dat (slechte) toneelspelen is ronduit stuitend en storend.

Één van de grootste ‘vervuilers’ op dit gebied is Tannane van Vitesse. Absoluut een begaafde voetballer, maar de verheerlijking van hem door een deel van de media gaat overdreven ver. Er waren zelfs ‘experts’ op televisie die het belachelijk vonden dat hij een rode kaart kreeg nadat hij met de haat in zijn ogen de scheidsrechter meerdere malen luidkeels voor mafkees had uitgemaakt.

En wat krijg je dan? Dat de speler zich verheven gaat voelen en scheidsrechters opzichtig willen laten zien dat ze hem in bescherming nemen. Afgelopen zaterdag  tegen Emmen bleven de tegenstanders ook in het veld de hele wedstrijd keurig op anderhalve meter van Tannane, maar toch kon hij het niet laten om af en toe overdreven misbaar te maken en kreeg hij inderdaad een paar keer voor niets een vrije trap mee. Je zult maar tegen hem moeten spelen…

Zoals gezegd, is Tannane natuurlijk lang niet de enige amateur-acteur onder de profvoetballers. De (lachwekkende) act van Ajax-aanvoerder Tadic tegen Feyenoord was bijvoorbeeld ook een ergerlijke: net doen of je een kopstoot hebt gekregen en zo proberen je tegenstander een rode kaart aan te naaien.

Dat is eng en nog heel dom ook, omdat – als de scheidsrechter er zou intrappen – er tegenwoordig ook een VAR meekijkt.

Het is absoluut geen nieuwe trend, maar het neppe geschreeuw en gejammer is de afgelopen maanden beter te horen omdat de stadions leeg zijn. Wanneer grijpen de FIFA en UEFA eindelijk eens in? Laat scheidsrechters de voetballers die binnen een paar minuten uit de dood herrijzen of van een afgrijselijke blessure herstellen, consequent met een gele kaart bestraffen. Dan houdt het komediantengedrag misschien eens op.

HANS KLIPPUS