VANUIT GANGNEUNG

Ik loop door de eetzaal, langs de lange tafels met ontbijtende verslaggevers en tel zo tegen tienen de aanwezige vrouwen. Ik kom aan 25, o nee in die hoek nog 2. Is 27. Ik schat dat er bij het sluiten van deze zaal een mannetje (vrouwtje) of 200, 300 binnen is. Effe te veel om te tellen. Maar dan nog, over de duim komen we aan een procent of 10 van de vrouwelijke kunne.

Zomaar een conclusie bij een matineuze maaltijd in Gangneung: tien procent van de mediamensen bij de Olympische Spelen is vrouw. Herstel: slechts 10 procent van de mediamensen is vrouw.

Laatst werd een fors deel van het jaardiner van de Nederlandse Sport Pers (NSP) aan die problematiek opgehangen. Hoe kon het dat zo weinig vrouwen actief zijn in de sportjournalistiek? Nederland haalde iets minder dan een procentje of 3. De Volkskrant, mijn Volkskrant, had in het verleden Marije Randewijk (zelfs als chef), Tynke Landsmeer, Noor Tonkens, Lidewey van Noord (stagiair) en Lisette van der Geest (nu AD). Dat was de vrouwelijke vertegenwoordiging over een jaar of twintig gerekend: van 1996 (Tynke) tot 2016 (Lisette).

Nu hebben we, als sportredactie van een der belangrijkste kranten van Nederland, geen vrouw meer aan boord. Geen man over boord zou je zeggen. Maar het is natuurlijk een ongezonde, bijna onwerkelijke situatie. Dat vrouwen een groot en belangrijk bestanddeel uitmaken van de Nederlandse topsport (van Wüst tot Kromowidjojo, van Paumen tot Martens en van Bouwmeester tot Schippers) en dat zij, over de streep gekomen, alleen maar in de ogen worden gekeken door een stel mannen (vaak op leeftijd, want jongeren hebben het ook lastig door te dringen tot het korps van internationaal verslaggever).

Over het waarom van die toestand gaven Barbara Barend (Helden Magazine), Mascha de Jong (De Telegraaf) en Dione de Graaff (NOS) best heldere antwoorden. De opleidingsscholen moedigen het niet aan, het is 45 weekenden werken, het is onregelmatig, hoe moet het met de kinderen (als die komen) en als vrouw blijf je een zekere eenling in een mannenbastion. Het zal niet snel veranderen, was de conclusie na de avond in het Olympisch Stadion.

Ik vroeg, in mijn vrijetijdsrol van vicevoorzitter van de NSP, aan mijn hoofdredacteur, Philippe Remarque (beter bekend als huisgenoot P. in de columns van Sylvia Witteman) of hij in het panel wilde plaats nemen. Want chef-sport Jaap de Groot van De Telegraaf zegde af, en diens hoofdredacteur Paul Jansen durfde het ook niet aan zo’n zaal sportjourno’s onder ogen te komen.

Enfin, Remarque zei liever af te zien van zo’n optreden bij de sportpers. Om nou gegrild te worden, zonder echt weerwoord, dat zag hij niet zitten. Want ook hij ziet wel het belang van vrouwen op een sportredactie, zeker bij een krant die voor veertig procent door vrouwelijk personeel in elkaar wordt gezet. Een paar van zijn argumenten, met de benen op tafel: vrouwen hebben minder belangstelling voor sport. Gemiddeld. Zeggen lezersonderzoeken. Vrouwen vinden het een zwaar vak. Ook waar. Sociaal is het belastend. Helemaal waar.

Hier in Korea treffen we Lisette van der Geest onder de verslaggevers die over schaatsen schrijven. Verder zijn daar Maayke Grootscholten van schaatsen.nl en Eline van Suchtelen van Trouw die over alle sneeuwsporten gaat rapporteren. Dat zijn er 3 op 36 (25 journalisten, 11 fotografen). Tien procent dus ongeveer. De tv en radio tellen ook twee  vrouwen: Dione de Graaff is ‘anchor’ namens de NOS en Annette Gerritsen doet radiocommentaar. Ewoud van Winsen van de NOS meldde dat hij drie vrouwen (Maaike van den Broek, Roos Burgmeijer en Nathalie Hoogeveen) op zijn Korea-redactie heeft, plus een regisseur en twee producers van de vrouwelijke sekse. Zelfs als ik er een vergeet, het zal wel, het blijft allemaal karig. Snik.

JOHN VOLKERS

De Volkskrant