Sportstad Doha

In Doha, de hoofdstad van oliestaat Qatar, staat het grootste sportstadion van de wereld. Het is de Aspire Dome, goed voor negen sporthallen, twee zwembaden en een voetbalveld. Allemaal overdekt.

Het is het hart van een olympisch park dat geen olympisch park genoemd mag worden, omdat er nog nooit Olympische Spelen zijn gehouden in Doha. Het IOC, toch een organisatie tuk op geld, wees tweemaal een kandidatuur van Doha voortijdig naar de prullenmand.

Doha heeft echter hardnekkige bestuurders met grote plannen. Het haalt, vraag niet hoe, grote sporttoernooien naar het land aan de Arabische Golf. We hadden hier de WK wielrennen in 2016 en we krijgen de WK atletiek van 2019 in dit Arabische schiereiland, niet ver van de minstens zo megalomane steden Abu Dhabi en Dubai.

Over vier jaar wordt er in dit kleine land (230duizend inwoners) gevoetbald om het wereldkampioenschap. Vanwege de hitte wordt dit FIFA-toernooi in december gespeeld.

Eind oktober is het buiten bloedheet dan wel strontnat als in Doha de wereldtitelstrijd turnen (artistic gymnastics) wordt gehouden. Doha heeft al elk jaar een wereldbeker turnen, nu is het eindelijk aan de beurt voor een WK, het pronkstuk dat de wereldbond FIG in de aanbieding heeft.

Voor promotie zal het evenement niet gehaald zijn, want er komen de eerste dagen toeschouwersaantallen van 50 tot 500 naar de Aspire Dome. De tribunes worden vooral bevolkt door leden van de tachtig landenteams die naar deze stad in het Midden-Oosten zijn gekomen.

Voor de pers is het goed werken in Doha. Er is een ruime perstribune met uitzicht op de rekstok van Epke Zonderland. Internet is gekabeld, maar valt de eerste dagen met enige regelmaat uit.

Daarom wordt zaterdag het internet een half uur uitgeschakeld, om een nieuwe start te maken. Een probleem deze dag is dat het buiten verschrikkelijk regent en stormt en dat de elektriciteit in de hal een minuut of 10 uitvalt. Voordat alles weer in orde is gemaakt, zijn we een half uur verder. Pluspunt: de persruimte houdt ‘prik’ op de stopcontacten (West-Europese stekkers werken).

De mixed-zone is een verademing. Het is er namelijk niet druk. Wel zijn er veertig Japanse verslaggevers voor Uchimura en zijn jongens, maar de VS hebben maar enkele reporters afgevaardigd: ik tel er vier in de gauwigheid. Simone Biles is ‘great’ maar zo groot nu ook weer niet. Over haar letterlijke formaat zullen we het maar kort hebben: 1 meter en 42 centimeter.

De perschef van de FIG is een Duitse vrouw, Meike Behrendsen. Haar rechterhand een Spaanse, Raquel Nunes.

Veiligheidsmensen kijken liever op hun smartphone dan naar passerende reporters. Het maakt het leven gemakkelijk. We kunnen plaats nemen in de bus voor de sporters en coaches. Niemand kijkt naar een persaccreditatie (slechts verkrijgbaar na het aanvragen van een visum). De bus wordt met het oog gecheckt. Even buigen en naar de wielkasten loeren. Ja rijden maar.

Het verkeer boezemt wel enige vrees in voor het WK voetbal van 2022. Als er een spat regen valt, en het komt hier af en toe met bakken naar beneden, dan staat de hele boel meteen vast. Er is een gebrek aan ongelijkvloerse kruisingen. Sterker, ik trof ze alleen bij de luchthaven.

Koffie, thee, water, hapjes, snacks, repen; we worden keurig verzorgd in de Aspire. Er zijn onmogelijk veel handen beschikbaar om al die buitenlandse belangstellenden bij te staan. Geen kwaad woord daarover.

De persbegeleiding van de Nederlandse delegatie, 26 personen sterk, is in de (solo)handen van Lisa Deen die zich ook suf twittert, een liveticker bijhoudt en aantekeningen om nog enkele verhalen voor Gymsport.nl, het turnmagazine, te maken.

Lisa is een kalme West-Friezin die de melk niet snel zal laten overkoken. Zij regelt de interviews met turners en coaches. Die vinden het nog steeds fantastisch dat zoveel Nederlandse journalisten (een mannetje en vrouwtje of 10) naar Qatar zijn gekomen.

Deze week nog twee persgesprekken met Epke en Sanne (achternamen overbodig) en dan zijn we al weer flink gevorderd bij deze WK die tien dagen sport van de bovenste plank biedt.

 

JOHN VOLKERS

De Volkskrant