De sportverslaggever die nooit zijn wilde haren verloor

Op 23 februari kwam een einde aan het leven van Peter Homan (1945-2022), de kleurrijke Assenaar die eerst de muziek in leek te gaan, maar uiteindelijk decennialang een bekende verschijning was als sportverslaggever in Groningen en Drenthe. In het Dagblad van het Noorden schreef William Pomp zijn herinneringen op aan een dierbare collega.

Door William Pomp

Je kon hem overal op afsturen. Altijd kwam Peter Homan met een verhaal terug. Een allround sportjournalist. Wielrennen, schaatsen, handbal, korfbal, volleybal, maar ook de hippische sporten en niet te vergeten de TT. De verslaggever van Nieuwsblad van het Noorden en later Dagblad van het Noorden was een graag geziene gast bij de meest uiteenlopende evenementen.

Aanvankelijk leek Homan de muziek in te gaan. In zijn wilde periode, eind jaren zestig, was de luidruchtige Assenaar de leadzanger van de spraakmakende beatband Sound of Imker. Een enerverende tijd. De lokale en regionale kranten stonden er vol van, zeker toen in hotel Parkzicht in Veendam de beruchte act werd opgevoerd waarbij Homan, liggend op het podium op een brancard onder een spierwit laken, voor de ogen van de aanwezigen werd ‘geopereerd’ door zijn medebandleden. De tomatenketchup spoot in het rond, tot afgrijzen van de zaalhouder en het publiek. Vijf bezoekers vielen flauw.

Hoewel hij zijn wilde haren nooit verloor, figuurlijk althans, zag Homan voor de langere termijn geen brood in de muziek. Na een jaar studeren aan Pedagogische Academie De Eekhorst werd hij benoemd tot regioverslaggever van de Emmer Courant.

Later ging hij naar het Nieuwsblad van het Noorden, verruilde hij Emmen voor Assen, waar hij een duo vormde met de toen eveneens in de Drentse hoofdstad gestationeerde Dick Heuvelman, die hij later volgde naar de sportredactie.

Daar groeiden ze uit tot een echte twee-eenheid, in de volksmond bekend als het olijke duo Knabbel en Babbel. Schouder aan schouder bezochten ze avond aan avond de sportwedstrijden in de regio. Waar Heuvelman was, daar was Homan ook, meestal met een schepijsje in de hand. Rondjes om de kerk waren vaste prik. Altijd stond de bekende, met Nieuwsblad van het Noorden -uitingen bestickerde leaseauto vlak aan het parcours. Het liefst zo dicht mogelijk bij de finish, zodat iedereen wist: de krant is er ook. Het scheelde meteen een eind lopen.

‘Een vliegende kraai vangt altijd wat’, zo luidde het motto. Het kostte Homan en Heuvelman weinig moeite om input te verzamelen voor beroemde en beruchte rubrieken als SV Slaperstil en Tikkie Terug. Had een sporter eens weinig tekst, dan hinderde dat niets. ,,Twee keer ja en één keer nee en je hebt weer honderdvijftig regels’’, klonk het dan uit de mond van Homan, in wie het kind nooit verloren ging. Hij was al bijna zestig jaar toen hij zich nog eens bij de hoofdredactie moest melden voor te veel lawaai tijdens de gezellige zondagavonden op de redactie, waar ‘met de bek op het stuur’ het dikke sportkatern in elkaar werd gedraaid. Het bleef bij een waarschuwing.

In 2010 zwaaide de rot in het vak af. Tijdens zijn pensioen bleef Homan genieten van zijn dagelijkse kopjes koffie bij hotel De Jonge, deed hij zo af en toe nog een klus voor de krant, volgde hij zijn Ajax op de voet, bleef hij afgeven op ‘die club van die slechte televisies’ waarvan hij nooit de naam wilde noemen en bracht hij veel tijd door met vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zijn gezondheid begon Homan wel steeds meer parten te spelen. Als gevolg van suikerziekte werd het zicht minder en moest een gedeelte van zijn been worden geamputeerd. De laatste jaren kreeg alzheimer hem in de greep.

Woensdagavond overleed hij, precies op het moment dat zijn geliefde Ajax aftrapte voor het Champions League-duel met Benfica. De markante Assenaar was op 31 januari 77 jaar geworden.