SCHOT VOOR DE BOEG

We zitten helemaal in het WK

De start van het WK voetbal was compleet aan me voorbij gegaan. Ver weg in Zwitserland stond mijn hoofd vooral naar wielrennen, naar de laatste voorbereidingskoers op de Tour de France. Met alleen de wielercollega’s van AD en Telegraaf als landgenoten in de perszaal, die net als ik wilden weten hoe de vlag erbij hing bij Mollema, Kruijswijk en Kelderman, een week of drie voor de start van de Ronde.

In die geïmproviseerde mediahal naast de aankomst in Gommiswald, een gehucht niet ver van Zürich, keek niemand naar de ingekorte ouverture in Moskou. En evenmin naar de openingswedstrijd tussen Rusland en Saoedi-Arabië. Of het zou al onopvallend moeten zijn geweest, op een mobiel schermpje. Op het grote witte doek in de gemeenschapsruimte van de school waar we waren ondergebracht was een voortjagend peloton te zien, dat te laat kwam om een vluchtersgroep in te rekenen.

Een dag later kwam ik thuis. Mijn echtgenote vroeg of ik al het WK-gevoel had. Dat had ik niet, moest ik bekennen. Zonder oranje, zonder de langzaam opbouwende spanning naar zo’n eerste toernooiwedstrijd van het Nederlands Elftal, voelt het toch als een feestje ver weg, zonder vrienden. Zo’n fuif waar je met enige tegenzin heen gaat, in de verwachting dat je vroeg huiswaarts keert zonder met aardige mensen te hebben gesproken.

,,Maar we kijken toch zeker wel een paar wedstrijden?”, vroeg ze licht bezorgd. Ze kan er serieus van genieten om samen op de bank, ouwehoerend met elkaar, naar topvoetbal te kijken, ook al zijn de vaderlandse belangen ver te zoeken. Zo brengen we menige Champions League-avond voor de buis door, omdat het dagelijkse ochtendpraatje bij de radio dat nu eenmaal vereist, en omdat het van een haast ouderwetse gezelligheid is. Dat laatste is geen geringe factor, moet ik toegeven.

Ik mompelde iets over een toernooi dat altijd even op gang moet komen. Dat er tussen de voorbereidingen op de Tour door echt nog wel een moment zou aanbreken waarop we samen naar een WK-duel zouden gaan kijken. Iets met Brazilië of Argentinië, misschien niet eens in de poulefase, maar pas als het om het echie gaat. Met daarbij meteen de opmerking dat de laatste anderhalve week van het kampioenschap in Rusland samenvalt met het eerste deel van de Ronde van Frankrijk. Niet veel zin dus, daar kwam het eigenlijk op neer.

En toen werd het vrijdagavond, acht uur. Lekker gegeten, even uitpuffen van de terugreis vanuit Zürich. Zullen we toch maar even de tv aanzetten? Kijken of er nog wat leuks te zien is? Ach, dat is best een aardig affiche, Portugal tegen Spanje. Laten we het even aanzien. Als het niks is kunnen we altijd nog wat anders gaan doen.

Na tienen hapten we naar adem. Wat een fantastische wedstrijd, misschien wel de mooiste van het toernooi, hoorden we de analytici zeggen. Toen moest Duitsland-Mexico nog komen en al die andere potjes waarvan de kwaliteit minder hoogstaand was, maar waar de spanning en de verrassende uitslagen veel vergoedden.

Vanavond (ik schrijf dit stukje op maandagochtend) speelt Engeland. We zullen opnieuw kijken, knus naast elkaar op de bank. Jammer dat België zo vroeg speelt. Het moge duidelijk zijn, we zitten na één weekend al helemaal in het toernooi, zelfs zonder Nederlands Elftal.

GIO LIPPENS
Voorzitter NSP