Een zaak van gewicht
Zeven kilo. Arno Vermeulen, chef voetbal van NOS Studio Sport, wist het zeker. Dominika Cibulkova, tennisspeelster uit Slowakije, was zeven kilo te zwaar en dat was een schande voor een sportvrouw die zomaar honderdduizend dollar achter haar naam mag schrijven als ze een rondje verder komt bij een Grand Slam-toernooi.
Deze woorden sprak Vermeulen, oud-voorzitter van onze NSP, in het radioprogramma Sportforum, op NPO Radio 1.
Als Arno op Dominika’s Wikipagina had gekeken, had hij gezien dat deze gedrongen dame 12.945.788 US-dollar prijzengeld achter haar naam heeft staan. Een grootheid dus deze tennisster. Maar Vermeulen maakte een nummer van haar gewicht. Zij had een buikje, om niet te zeggen enige vetrollen rond de middel. Dat zou niet mogen, niet horen. De presentator zei nog dat Vermeulen zich op risicovol terrein ging bewegen, maar hij hield, dapper journalist, vol.
Even daarna kwam Marcella Mesker, vrouwelijke tennisreporter van de NOS, aan de lijn. Zij zei te weten dat Cibulkova niet zeven kilo te zwaar was. Het is haar gestalte. Ze is 1.60 lang en ze heeft massa nodig om die enorme spinballen weg te kunnen slaan. Er zouden wel een paar kilootjes af kunnen, maar als Vermeulen dan toch een vrouw op de korrel wenste te nemen, sprak Mesker, doe dan Serena Williams. Want die was zeker 10 kilo te zwaar. Maar is dat vreemd, als je een zwangerschap en een moeizaam fitwordingsproces achter de rug hebt?
Hoe dan ook: dit was een lesje voor mannelijke journalisten. Maak van het fysieke uiterlijk van de topsportvrouw geen nummer. De spelersorganisatie bij de vrouwen (WTA) meldt geen gewichten. Het is net als vrouwen naar hun leeftijd vragen of de originele kleur van hun haar: niet doen.
Zelf maakte ik ooit, in 2002, de fout door te vragen naar het mogelijk toegenomen gewicht van topturnster Suzanne Harmes. Het kwam mij op zes jaar stilzwijgen en misprijzen van haar kant te staan. In 2014 versprak de onervaren zwemcoach Christiaan Sloof zich over zijn nieuwe pupil Ranomi Kromowidjojo. Ze zou vijf kilo te zwaar zijn en dat ging hij er wel af krijgen. Een paar maanden later stond hij op straat.
Over het gewicht van vrouwen gaat het in de topsport altijd in versluierende termen. Iemand is niet topfit. Of ze is nog niet in vorm. Van Kiki Bertens kon jarenlang worden vastgesteld dat haar lichaam best wat strakker mocht worden vormgegeven, opdat haar tennis werkelijk zou meetellen. Fitheidstrainer Erroll Esajas vertelde er vorige week van in de Volkskrant. ‘In haar omgeving was er niemand die er bovenop zat met voeding.’ Nu is ze, na het slaan met voorhamers op tractorbanden, fitter, sterker en mobieler dan ooit. Ze heeft getraind ‘als een beest’. Ze is Kiki 2.0 geworden.
De kwestie is natuurlijk of meer vrouwelijke journalisten in de sport in deze gevoelige materie een oplossing zouden kunnen vormen. Ik heb mijn twijfels.
Het principe. We berichten als beroepsgroep – vaak - over het apparaat, het gereedschap waarmee topsportprestaties worden geleverd: het lichaam. Hoe we daarbij onwelgevallige vraagstelling dan wel vaststelling kunnen omzeilen: ik ben er niet uit. Maar het doen op zijn Arno’s – eerlijk maar met iets te veel natte vinger – valt in elk geval slecht.
JOHN VOLKERS
Vicevoorzitter NSP