Hype

‘We leven in een hype-maatschappij’, zei Dirk Scheringa elf jaar geleden tegen mij, toen ik tegenover hem zat voor een reportage in Voetbal International over de opmars van AZ. Even los van de rare streken die hij zakelijk heeft uitgehaald: hij bedoelde dit in algemene zin.

Sindsdien schieten zijn woorden regelmatig door mijn hoofd. Nederlanders zijn namelijk helemaal niet zo nuchter. Zeker als er succes in de lucht hangt, lopen we gauw blind ergens achteraan en wee degene die een ander geluid laat horen.  

Ik ben blij dat collega Natasja Weber vorige week op deze plek een uitgebalanceerd stukje tikte over het nationale vrouwenelftal. Of, zoals je het nu moet noemen: onze Leeuwinnen. Een vrouw die een kritische noot laat klinken over vrouwen wordt minder snel verketterd dan een man; zoveel is wel duidelijk. Ik heb Natasja in elk geval niet op de digitale brandstapel zien staan. Ze kreeg zelfs – ik heb het nagevraagd – ‘louter positieve reacties’. Dat zou anders zijn als, pak ‘m beet, Johan Derksen op televisie iets soortgelijks had verkondigd.

Vooropgesteld: Natasja hoopt heel erg op een uitmuntend toernooi in Frankrijk. Maar ze gaf tegelijk aan dat we een beetje zijn doorgeslagen met z’n allen. Je moet het team van Sarina Wiegman innig omarmen en wie dat niet doet is een conservatieve negatieveling. Dan verpest je deze zomer het feest van de wortelmannen en klompenmeisjes die in hun oranje dubbeldekkers door Frankrijk trekken.

Ook ik gun het Nederlands vrouwenelftal uitverkochte stadions en een prachtig WK. Ook van mij mogen de speelsters een goed salaris opstrijken. Maar ik ben het drammerige holadijee-toontje van een aantal mensen en media nu wel een beetje zat. Ik heb iets te vaak gelezen dat meisjesvoetbal de snelst groeiende sport in Nederland is. En dat Lieke, Jackie en Sjaan merken zijn geworden – zo spontaan en aaibaar. Kranten stonden vol met verhalen over Blokker-poppetjes, Albert Heijn-posters en WK-liedjes. Marketeers mochten in het AD het juiste merk bij de vrouwen zoeken: het moest lekker stoer en succesvol zijn.

In de eerste plaats ging het natuurlijk keihard over poen. Iedereen wil cashen deze zomer. Zelf hadden de vrouwen voor elkaar gekregen dat zij over vier jaar net zo riant betaald zullen worden voor interlands dan de mannen. Ik vind het allemaal prima.

Maar toen was daar gelukkig Leoni Blokhuis. Op de site van De Ondernemer stelde de zaakwaarnemer van enkele internationals dat vrouwenvoetbal weliswaar is ‘geland’, maar dat ze nu erg benieuwd is naar de volgende fase. Ze voegt daar eerlijk aan toe dat ze geen idee heeft hoe die er precies uit zal zien. En met haar velen in Nederland, zo lijkt het.

Ter vergelijking: Barclays verbindt zich de komende drie jaar aan de Engelse Super League. Daar is drie miljoen pond mee gemoeid. Wat stellen wij hier tegenover? Het is algemeen bekend dat onze Eredivisie voor vrouwen nog steeds weinig voorstelt, ondanks de Europese titel van twee jaar geleden. Organisatorisch blijft het een rommeltje, publiek ziet er geen heil in. Ik heb nog niemand een sterk idee horen lanceren om het fundament te versterken. Hebben Blokker en Albert Heijn hier misschien óók over nagedacht? Of zijn ze daar alvast Wuppies en Frenkies aan het fabriceren voor het mannen-EK van volgend jaar? 

Het Nederlands vrouwenelftal is geland; niet het vrouwenvoetbal. ‘Er wordt nu vooral geïnvesteerd in het individuele’, stelt Blokhuis. Het was de beste zin van het artikel. Pas als dát verandert, denkt ze, kunnen er echt stappen worden gemaakt.

Anders blijft het een hype die om de paar jaar even de kop opsteekt.

YOERI VAN DEN BUSKEN