COLUMN YOERI VAN DEN BUSKEN

De Verlosser

Manchester City is niet mijn club. Toen mijn jongste zoon vorig jaar een bestemming mocht uitkiezen voor de voetbaltrip met zijn vader, werd het Liverpool. We sjeesden op een elektrische step langs de Albert Docks, bezochten het Beatles-museum, stonden stil bij het Hillsborough-monument en brulden You’ll Never Walk Alone mee op Anfield, waar Tottendam in blessuretijd met 4-3 werd verslagen. Sindsdien houdt hij van John Lennons Imagine en vertelt hij mij de laatste nieuwtjes. Liverpool it is.

Als gast van Nigel de Jong kwam ik jaren geleden bij Manchester City. De mensen op het luxueuze trainingscomplex waren vriendelijk, maar ik miste iets. Een ziel. Is moeilijk uit te leggen, maar ik vond het te klinisch. Dat ik laatst een paar uur uittrok voor de Netflix-docu Treble Winners had dan ook te maken met één man: de manager. Ik wilde meer te weten komen over deze fascinerende persoonlijkheid en zijn werkwijze.

Pep.

Het aardige is dat iedereen door die drie letters meteen weet wie je bedoelt. Ik denk zelfs dat veel mensen niet eens zijn oorspronkelijke voornaam (Josep) kennen. En Guardiola, dat is vier lettergrepen lang. Dus werd het simpelweg Pep, waardoor je het gevoel hebt dat hij een beetje van ons allemaal is. Terwijl hij in het land van de Mickey Mouse League juist zo hopeloos onbereikbaar lijkt.

Zijn werkgebied ligt op ’s werelds grootste podia, bij clubs met duizelingwekkende budgetten. Desondanks schoot Pep opeens door mijn hoofd en viel alles op z’n plek. Komt door dat idiote namenlijstje in Amsterdam. Daar word ik opstandig van. Ajax flirt met een Italiaanse filosoof van net 35 zonder voetbalachtergrond die vijfde staat met Nice. Met een te dure Engelsman die een goed jaar beleefde met een middenmoter (Brighton) en daarna faalde in de top (Chelsea). Scoren zij zo goed in het dataklassement van de expected goals, of zo? Wat is dit voor gekkigheid?

Ik weet, mijn suggestie zal direct door de kenners worden weggehoond. Want natuurlijk, op twee punten is het volslagen kansloos: geld en status. Pep komt niet voor RKC-uit, hoor ik ze smalen. Bovendien verdient hij dik 25 miljoen euro per jaar. Toch vind ik het een prikkelende gedachte. Als iemand Ajax uit de malaise kan halen, is het Pep. De crux in de onderhandelingen? Zijn eergevoel. Behalve Frank Rijkaard ken ik niemand die zich zo schatplichtig voelt aan Johan Cruijff. Wat Rijkaard nog steeds met regelmaat doet voor de Cruyff Foundation, doet Pep in Spanje. Hij is bij vrijwel elke opening van een veld, winkel of straatnaam. Als de familie belt, staat hij klaar. Vol genegenheid praat hij over de man die hem als negentienjarige liet debuteren. ‘Johan heeft me het voetbal leren begrijpen’, zei hij.

De Catalanen noemen hem de spirituele zoon van Cruijff. Pep zou uitgroeien tot de meest succesvolle trainer in de geschiedenis van Barcelona. En Cruijff gunde hem dat. Pep schiep een nieuwe variant op het totaalvoetbal – de tiki-taka-stijl. Een verbeterde versie van zijn eigen Dream Team, oordeelde Cruijff. Pep ging van die heerlijke zinnetjes uitspreken als: ‘Zonder bal zijn wij een verschrikkelijk team. Daarom moeten wij de bal hebben.’ Het was

Cruijff die bij een voorsprong nooit de organisatie verstoorde met een extra verdediger, maar juist een spits inbracht met de woorden: ‘Zolang wij aanvallen, kenne zij niet scoren.’

Ik verlang naar deze logica uit de klassieke oudheid. Dat moet Pep toch ook aanspreken? Ajax is diep gezonken, dat klopt. Maar het is een club met een ziel. Waarom nog een tijdje aan de andere kant van de plas blijven om een oliesjeik te behagen. Met Barcelona, Bayern München en Manchester City heeft hij alles gewonnen, van Champions League (3x) tot Wereldbeker (4x). Zou het niet uitdagend zijn vanaf de grond iets op te bouwen in plaats van voor 500 miljoen te mogen investeren in spelers? Waalwijk en Almere overleeft hij wel. Jordi Cruijff treedt toe tot de directie en Wim Jonk wordt hoofd jeugdopleiding, dus de lijnen zijn kort en de Cruijff-filosofie blijft leidend. Tot slot, de symboliek: de tovenaarsleerling als verlosser in de Johan Cruijff ArenA... Een fijnere combinatie is ondenkbaar. For old times sake.

O ja, we hadden het argument geld nog. Dan vraag ik: hoeveel heb je nodig? Pep heeft – grove schatting – ongeveer 300 miljoen op de rekening staan. Dat is ook genoeg om zijn achterkleinkinderen straks een onbezorgd leven te bieden.

Wie tot deze alinea is gekomen, zal mij onbedaarlijk uitlachen. Naïef geneuzel van een romanticus – ik beken schuld. Wat ik alleen maar wil zeggen: we zijn er allemaal bij gebaat dat iemand in die opportunistische miljardenindustrie een keer alle clichés stukslaat en ons volledig verrast. Puur uit liefde voor het spel en uit eerbied voor zijn leermeester.

Pep moet het doen.

Yoeri van den Busken