In memoriam Anjès Verhey

Formule 1-verslaggeefster Anjès Verhey is op 29 april in het bijzijn van haar man Rob Verhey en familie na een kort ziekbed overleden, meldt haar medewerker Jan van Oostende.

Anjès Verhey was een grote naam in de autosportwereld met veel relaties in de hoogste kringen. Zij gaf vele jaren achtereen aan het begin van een nieuw autosportseizoen het magazine Start uit, na afloop van het seizoen altijd gevolgd door het magazine Finish.

Autosportverslaggever en -commentator René de Boer werkte jarenlang mee aan deze uitgaven en schreef het volgende In Memoriam, dat we met zijn goedvinden mogen overnemen:

Vermoedelijk zat ik nog op de lagere school (ja, ik ben nog van het pre-basisschool-tijdperk) toen ik bij V&D in Zeist voor het eerst het Formule 1-boek van Anjès Verhey ontdekte. Het zal ergens begin jaren tachtig geweest zijn, precies weet ik dat niet meer. Toen al was er de interesse in de autosport, zoveel was wel zeker. Daarna leende ik de boeken met enige regelmaat uit de bibliotheek in Driebergen, het dorp waar ik opgroeide.

Een kleine tien jaar later was ik inmiddels zelf – schoorvoetend – journalistiek actief in de autosport, aanvankelijk vooral op Zandvoort, later ook in het buitenland. Waar en wanneer ik Anjès voor het eerst ontmoette, weet ik niet meer. Het kan zomaar tijdens een persreis van Mercedes-Benz Nederland naar één of andere DTM-race geweest zijn. In ieder geval bestond er op een bepaald moment contact en het klikte goed tussen ons. Anders dan Anjès volgde ik de Formule 1 niet journalistiek, maar wel tal van andere autosportklassen die, zo vond zij, ook voor haar boek interessant waren, niet in de laatste plaats vanwege de betrokkenheid van fabrikanten, importeurs en toeleveranciers en daarmee extra mogelijkheden op advertentiegebied om de uitgave van de boeken profitabel te maken.

Zo werd de “Finish”-editie van het jaar 2003, waarin Christijan Albers net geen DTM-kampioen werd, de eerste uitgave waarin ook mijn naam in het colofon staat. Sindsdien werkte ik aan alle boeken mee, jaarlijks de “Start”- en “Finish”-uitgaven en af en toe ook een tussentijdse publicatie onder de titel “Pitstop”. Dat was niet altijd even gemakkelijk, want zeker in de eerste jaren waren er vaak talloze telefoontjes of emails van Anjès op paniekerige toon met vragen als: “Waar blijven de teksten” of “Ik heb nog geen foto’s”, niet zelden ook als de (door haar vastgestelde) deadline nog een week of nog langer verder in de toekomst lag. In de loop der jaren leerde ze dat ik altijd lever wat ik toezeg en volgens mij nog nooit een bijdrage later dan gepland heb aangeleverd zonder voorafgaand overleg.

Toch bleven de emails, nog steeds vaak op paniekerige toon en vaak met de nodige uitroeptekens in de onderwerpregel, komen, als ik (naar haar zin) niet snel genoeg reageerde. Ook daar went een mens aan, net als de frequente communicatie in de week waarin “mijn” gedeelte van het boek geproduceerd werd, omwille van de actualiteit altijd ruim voordat het F1-deel aan bod kwam. Uiteindelijk is het toch allemaal goed gekomen en staat er een riante rij boeken in mijn kast waaraan ik een bijdrage heb geleverd.

Na een aantal jaren kreeg ik ook de taak, de boekpresentaties in “De Goede Gooier” aan elkaar te praten en de interviews met rijders voor mijn rekening te nemen, wat ik ook altijd met zeer veel plezier deed. Het waren in de regel zeer geanimeerde bijeenkomsten met leuke mensen, goed eten en lekkere wijn. De laatste jaren, ook door Corona, was het organiseren van dergelijke bijeenkomsten niet meer zo makkelijk, net zoals het steeds lastiger werd voor Anjès om de benodigde adverteerders en partners binnen te halen om de uitgave van haar boeken mogelijk te maken. Toch kreeg ze dat tot en met dit voorjaar iedere keer toch maar weer voor elkaar, wat zeker respect verdient.

Ook privé werd het contact wat intensiever. Anjès leefde mee bij de geboorte van mijn kinderen, kende later ook de situatie bij mij thuis en had altijd belangstelling hoe het allemaal ging. Omgekeerd leefde ik mee, voor zover mogelijk en voor zover ze dat toeliet, met wat er bij haar speelde, en zo wist ik enkele maanden geleden ook al dat het niet zo goed met haar ging. Niettemin kwam het bericht van haar overlijden toch onverwacht. Het is een troost dat verder lijden haar bespaard is gebleven. Ik ben dankbaar voor de plezierige samenwerking en koester de goede herinneringen. Anjès, het ga je goed!

René de Boer