Hans Coolegem 1944 – 2020
Voormalig sportjournalist en uitgever Hans Coolegem is op woensdag 13 mei op 75-jarige leeftijd overleden. Hans Coolegem (1944-2020) werkte 21 jaar voor Sijthoff Pers (Rotterdams Nieuwsblad en Haagsche Courant) en koos daarna voor een eigen uitgeverij. Maarten Noppen, zijn trouwe metgezel bij wielerwedstrijden, herinnert hem als collega en vooral als vriend.
Door Maarten Noppen
Een markant figuur in en rond Rotterdam. Aimabel, immer die glimlach rond de mond, met die dichtgeknepen ogen en zeker in zijn leven als uitgever altijd strak in het pak. 'Want ik moet mijn relaties verzorgd tegemoet treden', zei Hans Coolegem (1944-2020) altijd.
Voor mij is Cool een belangrijk deel van mijn leven geweest. Jarenlang zijn we met elkaar opgetrokken in de wielerkoersen en reisden we de wereld over. We vormden een bijzonder duo, eigenlijk waren we elkaars tegenpolen maar toch klikte het wonderwel. De vriendschap is tot zijn dood gebleven.
Laat ik mij beperken tot ons begin. In 1976 werden wij als debutanten naar de Ronde van Frankrijk gestuurd. Hij volgde bij Sijthoff Pers (Haagsche Courant en Rotterdams Nieuwsblad en Hans was van het RN) Fred Racké op, ik bij het Algemeen Dagblad Cees van den Berg. Die collega's brachten ons samen. En daar gingen we dan in de zomer van 1976. Op naar de start van de Tour in Saint Jean de Monts aan de Atlantische Oceaan. Stijf van de zenuwen, want welk avontuur stond ons te wachten? Het werd meteen al een bijzondere Ronde van Frankrijk.
De Belg Freddy Maertens zou liefst ácht etappes winnen. Na zijn derde ritwinst wisten we al niet meer waarover we moesten schrijven, maar die pagina moest wel worden gevuld. Coolegem had het nog moeilijker, want hij werkte voor een avondkrant en diende toch ook een andere invalshoek voor zijn verhalen te bedenken omdat het echte nieuws natuurlijk al in de ochtendbladen had gestaan. We hebben wat peentjes gezweet in de perscentra.
We waren in 1976 tevens getuige van de niet-eindzege van Joop Zoetemelk. Die won drie kolossale bergetappes: L'Alpe d'Huez, Montgenevre en Puy-de-Dôme. Maar op weg naar Pla d'Adet in de Pyreneeën liet hij zich verrassen door Lucien van Impe en die kloof kon hij daarna tot Parijs niet meer dichten.
In de vele jaren daarna hebben we nog enkele keren samen de Tour gedaan (met onze legendarische chauffeurs Edgard de Maere en Jan Leijs en met de eindzege van Joop in 1980)), maar nog aanzienlijk vaker de talloze klassiekers, kleinere Ronden en WK's. Met als hoogtepunt de regenboogstrijd in het Amerikaanse Colorado Springs in 1986. Na onze reportage zijn we nog enkele dagen naar Las Vegas geweest om te verpozen, we waren toch in de buurt. Onder de indruk waren we van de show van de Duitse illusionisten Siegfried & Roy met hun tijgers.. Laatstgenoemde is vier dagen voor Hans gestorven.
Toen in 1991 het Rotterdams Nieuwsblad en Het Vrije Volk werden samengevoegd tot Rotterdams Dagblad stapte Coolegem uit de sportjournalistiek. Hij had geen trek in die fusie met de concurrent, hij was er zelfs tamelijk boos over. Hij werd uitgever, daarover had hij tijdens onze reizen al vaker uitgeweid. Z'n eigen bedrijf beginnen, dat leek hem het summum.
Het is hem goed bevallen. Hij gaf in de daaropvolgende jaren tientallen boeken uit, van sport tot alles over de haven van Rotterdam. En hij bloeide op bij een andere passie van hem: biljarten. Van alles deed hij, van erover schrijven tot het organiseren van toernooien. Liefhebber vooral van driebanden. En dus op z'n Coolegems: als een Pietje Precies, oog voor detail en met grote gedrevenheid en zorgvuldigheid. Oh, dat biljarten was naast de koers zijn andere grote liefde in het werk. Hij bleef ook nog wel betrokken bij het wielrennen, met activiteiten onder meer bij de Ronde van Nederland. Gastheerschap vervulde hij met trots. Het was hem op het lijf geschreven.
In 2017 werd Hans getroffen door een hartaanval. Hij herstelde dank zij zes bypasses, maar daarna was het ziekenhuis in, ziekenhuis uit door ander fysiek ongemak. Herseninfarct, probleem met een nier. Zware tijden sindsdien met drie keer per week naar het ziekenhuis voor een dialyse. En toch steeds maar optimistisch blijven en weer opkrabbelen.
In de periode, dat hij revalideerde in het Zorghotel van Franciscus in Rotterdam bezocht ik hem meerdere keren. Ook dan zag hij er op en top gekleed uit. 'Cool, je blijft een heer tussen de cowboys', zei ik dan. En weer verscheen dan die minzame glimlach.
Zijn overlijden heeft mij diep geraakt. We hebben elkaar 45 jaar gekend en dikwijls gemijmerd over onze prachtige avonturen in de koers.
Rust zacht, onvergetelijke vriend.