Hidde van der Ploeg (1933-2022), international, bondscoach én journalist

Geen enkele sportjournalist kan bogen op zoveel ervaring in de actieve topsport als Hidde van der Ploeg, die op 3 mei op 88-jarige leeftijd is overleden. De voormalig chef van de sportredactie van NRC speelde 39 interlands als volleyballer en één als basketballer. Na zijn spelerscarrière was hij actief als coach, zowel van het nationale volleybalteam als van diverse clubteams waarmee hij titels behaalde.

‘Hidde van der Ploeg zag al vroeg de potentie van het Nederlands volleybal’, schrijft oud-journalist Frits Suèr op de website van de vereniging voor oud-volleybalinternationals De Volaren. ‘Hidde was altijd scherp en als er iets niet goed was, dan zei hij dat ook. Die eigenschap heeft hem bij zijn carrière in de volleybalsport vaak in de weg gezeten, hoe gelijk hij meestal ook had’, stelt Frits Suèr, die na zijn journalistieke loopbaan als vertegenwoordiger van sponsor Nationale Nederlanden met de sport verbonden bleef

In zijn rechtlijnigheid ging Hidde van der Ploeg zo ver dat hij na het WK volleybal in 1970 als schrijver in NRC harde kritiek leverde op het nationale team, dat hij zelf had gecoacht. Dat kostte hem de kop als bondscoach, waarna hij zich toelegde op journalistieke activiteiten. Voor het toenmalige dagblad De Tijd was Van der Ploeg actief als volleybalmedewerker. Voor de VARA vernieuwde hij het radioprogramma ‘Van Start tot Finish’ met ironische bijdragen van het duo Henk Spaan en Harry Vermeegen.

Van 1979 tot en met de Olympische Spelen van 1988 was Hidde van der Ploeg chef van de sportredactie van NRC. In die periode maakten Tim Krabbé, Freek de Jonge en Herman Kuiphof met columns hun entree op de sportpagina’s. Ook maakte hij ruimte voor een wekelijkse column die door vrouwen werd geschreven.  

Na zijn afscheid van de sportredactie ging Hidde van der Ploeg bij NRC verder als verslaggever. Een jaar na zijn vertrek uit de sportjournalistiek pakte hij op de opiniepagina van NRC uit met een ferm artikel over sportjournalistiek onder de kop ‘Sportscribent kan leren van kunstcriticus’. Daarin schreef hij onder meer:

‘Eigenlijk is het wedstrijdverslag een recensie. Het is de zeer persoonlijke visie van een auteur naar aanleiding van een door hem bijgewoonde uitvoering. Die persoonlijke visies op de vele terreinen die de kunst kent, leiden tot het uitdragen van vele standpunten en meningen. Het is uitzonderlijk als een kunstuiting in alle media hetzelfde onthaal vindt. Dat mag de sportjournalistiek zich aantrekken. De sport lijdt onder de eenzijdige manier waarop de media deze volwaardige cultuurmanifestatie belichten. De kwaliteit van de recensie laat te wensen over, vooral waar het de oorspronkelijkheid van het ingenomen standpunt betreft. Wie op maandag één sportkatern heeft gezien kent ze allemaal. Wie de moeite neemt de rest van die veelal omvangrijke productie door te lezen, stuit overal op dezelfde feiten en meningen die de liefhebber al kent van Langs de Lijn en Studio Sport. Het deskundig betoog van de sportscribent zou zelf meer aandacht moeten krijgen, niet te zeer leunend op de 'balkunstenaar' die op dit moment nog te dominerend bijdraagt aan de recensie. Er is ruimte voor vier, vijf lagen sportjournalistiek, zoals ieder cultureel verschijnsel zich op meerdere niveaus laat analyseren. Omdat de sportjournalistiek zich voornamelijk nog steeds op één niveau afspeelt, zijn er legio mogelijkheden tot verdieping, verbreding en vermelding van saillante details.’