‘De collega’s vinden het een moedige stap’

Milo Lambers, vertrekkend sportredacteur

Met twee tweets maakte Milo Lambers (35) vorige week bekend dat hij zijn vaste baan in de sportjournalistiek bij Noordhollands Dagblad/IJmuider Courant opgeeft voor een toekomst in de geestelijke gezondheidszorg. De sportverslaggever legt uit waarom hij zijn werkzame leven elders wil voortzetten.

Een ongebruikelijke en verrassende stap. Wat heeft je ertoe gebracht?

“Ik kan me voorstellen dat het voor de buitenwereld als een verrassing komt, maar degenen die mij beter kennen zal het in zekere zin niet verbazen. Ik kom uit een echt zorg-gezin. Mijn ouders werkten in de psychiatrie, mijn oma ook. Ik kwam vanwege het werk van mijn ouders vaak in het  psychiatrisch ziekenhuis Duin en Bosch in Castricum, een prachtige omgeving waar ik als kind gewoon tussen de cliënten doorliep. Ik heb dus altijd affiniteit gehad met die wereld. Psychiatrische patiënten hebben ten onrechte een stigma in de samenleving, maar zo heb ik het zelf nooit ervaren. Iedereen heeft wel eens een duistere periode in zijn leven of kan daarmee te maken krijgen.”

Ben je uitgekeken op de sportjournalistiek?

Milo Lambers in gesprek met voormalig Telstar-trainer Andries Jonker langs het veld bij FC Eindhoven. (Foto Milo Lambers)

“Nee, helemaal niet. In 2006 begon ik met schrijven voor Dagblad Kennemerland en in 2008 begon ik aan de studie aan de School voor Journalistiek. Sindsdien heb ik altijd met veel plezier gewerkt, zeker de laatste vijf jaar in de sportjournalistiek als clubwatcher van Telstar. Maar ik voel mij erg tot de GGZ aangetrokken en ik dacht: blijf ik nog 18 jaar in de journalistiek werken of ga ik wat anders doen? Ik heb geen kinderen, verkeer in een stabiele situatie dus is het een uitgelezen kans om mij via een hbo-studie verpleegkunde in een  leer-werktraject eens wat anders te gaan doen. De komende vier jaar ben ik weer aan het studeren, want behalve wat gesprekstechnieken heb je niet veel aan je studie journalistiek.”

Is er bepaalde aanleiding geweest of was dit een sluipend proces?

“Nou, het omslagpunt was zo’n twee jaar geleden. Ik ben een fanatiek wielrenner, maar ik kwam ten val en daardoor liep ik botbreuken en een zware hersenschudding op. Ik ben door de zorg geweldig opgevangen en in de zes weken dat ik thuis zat, groeide het besef dat ik al die zorgmedewerkers enorm dankbaar was. Ja, toen is het zaadje gaan ontkiemen.”

Hoe reageert de buitenwereld op jouw vertrek?

“De collega’s vinden het jammer, maar noemen het ook een moedige stap.”

Ben je nu helemaal verloren voor de sportjournalistiek?

“Nee, zeker niet. Ik heb met mijn huidige werkgever afgesproken dat ik af en toe achtergrondverhalen, historische en cultverhalen over Telstar zal schrijven. Afwijkende onderwerpen dus. Ik zal Telstar dus niet meer als clubwatcher volgen, maar meer van afstand. Ik heb ook contact met Staantribune om op termijn een boek over Telstar te schrijven.”

Er was gedoe over de speurtocht naar een opvolger. Hoofdredacteur Corine de Vries maakte volgens de richtlijnen van sociale media iets te duidelijk bekend dat wordt gezocht naar een vrouw op de sportredactie.

“Ja, dat was kennelijk niet helemaal volgens de regels van de sociale media. Maar het is goed dat Corine benadrukt dat het goed zou zijn als er een vrouw op onze sportredactie komt werken, die uitsluitend uit mannen bestaat. Die boodschap is overgekomen. We hebben wel een aantal vrouwelijke freelancers, maar het is een gemis dat er niet fulltime een vrouw op de sportredactie werkt. Meer diversiteit op de redactie leidt tot andere gesprekken, andere invalshoeken en frissere ideeën. Dus ik hoop dat we een vrouw weten te vinden.” 

GERARD DEN ELT