F1-afscheid na 714 vluchten en 1638 hotelnachten

Ivo op den Camp (64) houdt er in het zicht van de derde wereldtitel van Max Verstappen mee op als sportverslaggever en vaste Formule 1-watcher namens De Limburger. Hij gaat van een vervroegd pensioen genieten. Op den Camp is de enige schrijvende Nederlandse journalist die de opkomst van zowel Jos als Max Verstappen van nabij heeft gevolgd.

Een afscheid op Zandvoort is misschien passend, maar had je niet liever gewacht tot ook de derde wereldtitel van Max Verstappen een feit is?

"En dan wachten tot de vierde en de vijfde titel? Want dat kan ook zomaar gebeuren. Nee, het is goed zo. Mooier wordt het niet meer. Ik heb alle hoogte- en dieptepunten van Jos en Max Verstappen van dichtbij meegemaakt en bespeurde al een tijdje dat wat tegenwoordig van een verslaggever wordt verwacht, vooral op sociale media, niet langer mijn wereld is."

Collega's en vrienden Ivo op den Camp en Frank Woestenburg (rechts) samen op de startgrid.

Je nam al eens eerder afscheid als autosportverslaggever nadat de carrière van Jos Verstappen was beëindigd. Wat bracht je ertoe om daarna ook de opkomst van Max te gaan volgen?

"Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar ik heb nooit eerder afscheid genomen als autosportverslaggever bij de krant. Wel is er in 2006, toen ik de overstap maakte naar de eindredactie, door de toenmalige Formule 1-verslaggever van De Telegraaf Dick Springer een afscheidsfeestje georganiseerd waar ik totaal geen weet van had. Een hilarische, memorabele nacht is dat geworden, met Jos Verstappen, Huub Rothengatter, Michel Perridon en tal van collega's. In 2010 haalde de hoofdredactie me weer terug naar de sport. Dat toen die kleine Max Verstappen, die zich bezighield met karten, een wereldster zou worden kon ik niet weten. Nu is het anders. Per 1 september ben ik uit dienst."

Je hebt naast het volgen van onder meer Roda JC ruim 30 jaar ervaring in de autosport. Op welke wijze heb je het vak zien veranderen?

"Sociale media hebben ons vak op zijn kop gezet. Ik snap het nut en de noodzaak ervan in de huidige tijd, maar het heeft het imago van de journalistiek geen goed gedaan. Het lokken van mensen is hoofdzaak, terwijl de relevantie vaak ontbreekt. Het gaat om de clicks; duiding is van minder belang. Daar begon ik steeds meer tegenaan te hikken en het is een van de redenen om er eerder mee te stoppen."

Is het nog leuk om anno 2023 autosportverslaggever te zijn, met de vele reizen en races? En welke raad zou je jouw opvolger Jack Martens willen meegeven?

Hans Botman, Ivo op den Camp en Dick Springer bij het graf van Ayrton Senna, midden jaren negentig.

"Ook het vele reizen begon me tegen te staan. Vorige week becijferde ik voor een verhaal dat ik als Formule 1-verslaggever 714 keer in een vliegtuig ben gestapt en 1638 keer in een hotelbed heb geslapen. Een compleet seizoen volgen, betekent dat je bijna de helft van het jaar van huis bent. Je leefwereld wordt dan erg beperkt. Jack is onlangs voor de eerste keer papa geworden. Dat maakt het niet makkelijker. Ik heb hem gewezen op wat Formule 1-verslaggeving me gebracht heeft, maar ook wat het me gekost heeft. Ik hoop dat hij het juiste evenwicht kan vinden tussen werk en privé. Omdat de Formule 1 je volledig kan opslokken, verlies je dat laatste wel eens uit het oog."

Je hebt altijd een bijzondere relatie gehad met zowel Jos als Max Verstappen. Is een boek 'van binnenuit' geen optie?

"Daar sta ik dubbel in. Voor een boek vind ik Jos Verstappen veel interessanter dan Max, op voorwaarde dat Jos met het 'echte' verhaal komt. Dat klinkt cryptisch, maar het levensverhaal van Jos is fascinerend en veel aspecten zijn nooit belicht. Maar ik zal het alleen doen met volledige instemming van hemzelf. Dat vind ik wel zo netjes.

Wat is het meest memorabele moment uit jouw carrière?
"Dat is een lastige. Emotioneel was het denk ik de eerste Grand Prix-zege van Max in Spanje. Die kwam zó onverwacht. Dat was wel een momentje kippenvel, ja. Natuurlijk, de eerste wereldtitel in Abu Dhabi kwam op bloedstollende wijze tot stand en de ontlading daar was enorm. Maar het mooiste moment was toen Jos en Max dat onderonsje hadden, heel even weg van het rumoer. Ik zag het van een kleine afstand. Max zittend op een kist en Jos gehurkt met een arm om de nek van Max; elkaar diep in de ogen aankijkend. Dat was ook een cadeautje voor mij, want ik hoefde geen seconde meer na te denken over wat mijn verhaal zou worden."