De vonk van de US OPEN

Het is twintig jaar geleden, bedacht ik me terwijl ik in mijn vakantie eindelijk tijd had om wat te lezen in het boekwerk Trailblazers: The unmatched story of women’s tennis van Billie Jean King dat al twee maanden op mijn bureau lag. Twintig jaar geleden alweer dat ik een once in a lifetime trip naar de US Open aan mij voorbij zag gaan. Iets waar ik bij iedere editie wel een keer met een grote glimlach op terugkijk, omdat het mij een belangrijke duw in de rug gaf.

Het begon ermee dat mijn docent Engels op de middelbare school voorstelde om die taal te oefenen door verhaaltjes te schrijven. Een en een was twee toen ik de website Heroes of the WTA Tour ontdekte, gesponsord door het merk dat - voordat het het vrouwentennis

omarmde - de eerste commerciële schaatsploeg van Nederland van zijn naam voorzag en de twee boegbeelden een tv-commercial in bad liet opnemen.

Afijn, fans konden op dat platform verslag doen. Ik maakte een account aan en begon stukje te posten van wedstrijden op de vrouwentour. En werd al snel fanatiek omdat er ook een wedstrijdelement aan zat. De tien reporters met de meeste pageviews wonnen een prijs. Een jury bepaalde vervolgens wie wat won. Tijdens het hardcourtseizoen was de hoofdprijs een reis naar de US Open. Het vertrouwen dat ik daar kans op maakte, groeide met de dag.

Dat ik daadwerkelijk had gewonnen, ontdekte ik pas de avond dat we terugkwamen van onze gezinsvakantie in Tsjechië. Ik had wel gezegd dat ik een internetcafé wilde bezoeken om mijn mail te checken (lang leve de vooruitgang), maar dat kwam er niet van. Zo stom. Ik had tot mijn grote verdriet niet tijdig gereageerd of ik de geheel verzorgde reis wilde aannemen en daarvoor als minderjarige ook toestemming had. Dus werd het, waarschijnlijk tot enorme opluchting van mijn ouders, voor mij een andere prijs: een door Kim Clijsters gebruikt racket voorzien van een handtekening. ‘Je wint vast en zeker een van de volgende competities’, stond er op het begeleidende briefje bij het pakket.

Maar sponsors komen en gaan, al maalde ik er niet om dat er geen schrijfcompetitie met een reis als hoofdprijs meer volgde. Ik had mijn eigen innerlijke strijd gewonnen. De bevestiging dat ik dit kon, bleek de vonk die mijn droom om sportjournalist te worden echt deed ontbranden. Ik wist nu honderd procent zeker dat ik over sport zou blijven schrijven en daar mijn baan van wilde maken.

Jammer dan dat anderen deze keuze niet bij mijn terughoudende introverte karakter vonden passen en me (uit bescherming) eerder afremden dan stimuleerden. So what dat ik misschien wat te stil en te afwachtend was, niet genoeg pit of haar op de tanden had. Ik liet me niet langer vertellen dat dit pad voor mij onbegaanbaar was.

Ja ik moest flink wat leren. Angst is dan een slechte raadgever. Dus ik vertrouwde er maar op dat als de wil er is, ik mijn weg ook wel zou vinden. En wat kwam het goed. Nergens ben ik meer op mijn plaats dan op de krantenredactie. Ook zonder een brutaal haantje de voorste te zijn, geniet ik er al jaren van het verwezenlijken van mijn dromen. Mijn honger is zeker nog niet gestild. Twee grandslamweken lang kan ik lekker mijmeren of ik deze cirkel nog eens rond wil maken en hoe ik dan op het USTA Billie Jean King National Tennis Center terecht denk te komen. Stel je eens voor…  

LINDA DERKSEN