Rolmodel?

Het duurt nog even voordat Rico Verhoeven eindelijk weer eens in de ring verschijnt. Zijn eerste echte partij na twee jaar staat voor 4 november gepland. Toch zijn er op televisie alweer stoere reportages over hem getoond en in verscheidene kranten en op websites grote verhalen verschenen. Wat een ophef over een kickbokser die aangesloten is bij een commerciële organisatie, Glory, die zijn kampioenen gemakshalve ‘wereldkampioenen’ noemt.
Er werd bij Glory ook nog een lachwekkende nieuwe titel verzonnen: ‘interim-kampioen’. Verhoeven kon wegens blessures en andere bezigheden sinds oktober 2021 zijn gordel niet verdedigen. Bij een officiële sportfederatie of -bond was hij afgezet, maar hier gebeurde dat niet omdat het pr-technisch niet handig zou zijn geweest, en werd er naast Verhoeven dus maar even een tweede (interim-) kampioen benoemd. Onze media namen het voor kennisgeving aan.

Verhoeven lijkt me best een aardige gozer en hij doet het heel slim in de publiciteit.

Verontrustend is wel dat hij als populair figuur een gewelddadige tak van sport beoefent. Verhoeven zal niet de ring instappen met de intentie om iemand dood of invalide te slaan, maar wel om zijn tegenstander met alle toegestane middelen knock-out te krijgen en daar zou een fatale stoot of trap tussen kunnen zitten. Kijk maar eens hoe Verhoeven in 2021 zelf was toegetakeld na een gevecht met Ben Saddik, en toen was hij nog de winnaar ook.
Verhoeven is populair bij de jeugd. Héél fijn, zo’n rolmodel… Lekker een ander pijn doen en tot bloedens toe slaan. De namen die jongens van tien tot achttien jaar het meeste noemen op de vraag wie ze in de sport het liefst zouden willen zijn: Max Verstappen, Frenkie de Jong én Rico Verhoeven. Helaas heeft het overgrote deel van de media dat meehelpt om (sport)helden te creëren, er lak aan dat laatstgenoemde een slecht voorbeeld voor de jeugd kan zijn. Dus zijn de reportages en verhalen over hem op een enkele uitzondering na bewonderend en kritiekloos. Zelfs sportkoepel NOC*NSF doet daaraan mee, want die benoemde Verhoeven een paar jaar geleden tot ambassadeur en hing zijn beeltenis in bushokjes door heel Nederland.

Ik kan (maar niet heus…) bijna niet wachten tot het gevecht op 4 november en de aanloop ernaartoe: eerst bij de presentatie de neuzen van Verhoeven en zijn tegenstander dreigend tegen elkaar aan, daarna in de ring het ongegeneerd op elkaar inrammen en na afloop de blik op hun gehavende hoofden en lichamen. Alsof er al niet geweld genoeg te zien is in het dagelijkse leven.

Hans Klippus