In memoriam Berry Brinkhorst

Op donderdag 12 december is Berry Brinkhorst op 56-jarige leeftijd overleden. Hij was werkzaam als bureauredacteur voor Omroep Flevoland. Van 1988 tot 2001 was Berry Brinkhorst sportverslaggever bij Het Parool. Zijn oud-collega Robèrt Misset haalt herinneringen op:  

In mijn werkkamer hangt een foto uit 1994 van de bijna voltallige sportredactie van Het Parool, een cadeau voor mijn huwelijk. Berry Brinkhorst draagt een shirt met daarop Barcelona 1992 en de vijf olympische ringen. Berry ademde sport en volgde alles, vooral het tennis.

In 1996 verzocht de hoofdredactie mij om behalve de Spelen van Atlanta ook het EK voetbal te verslaan. Van 1988 tot ’95 had ik Richard Krajicek op Wimbledon voornamelijk smartelijke nederlagen zien lijden, dus ach, een jaartje overslaan was geen ramp. Voor Berry was het een bonus om zowel Roland Garros als Wimbledon te mogen bezoeken.

In juni dit jaar schreef hij een bericht op Facebook, zijn verslag van Roland Garros 1996 was een ode aan mijn toenmalige vriend en Volkskrant-collega Hans van Wissen met wie ik jaarlijks de tennistoernooien bezocht. Berry nam mijn plaats in en Hans nam hem vaderlijk onder zijn hoede, zelden leerde Berry zoveel over de sportjournalistiek als in die zomer.

De apotheose beleefde Berry enkele weken later, hij zag hoe Krajicek eindelijk de magie van het gras wist te doorgronden door Wimbledon te winnen. Nog altijd is zijn monumentale triomf de maatstaf in het Nederlandse tennis die door niemand is geëvenaard. En Berry mocht het beschrijven voor Het Parool.

Enkele maanden later was Berry tijdens de Spelen van Atlanta weer de loyale en altijd positief gestemde eindredacteur die spontaan een week nachtdienst draaide om zijn collega’s te ondersteunen. Je kunt het je nauwelijks voorstellen, maar we hadden nog geen internet of mobiele telefoons. Berry verzamelde al het nieuws van de persbureaus en stuurde die per fax naar ons hotel in Atlanta.

Onze kamer was al niet heel groot en er stond één tweepersoonsbed, dat vriend en collega Arthur de Boer en ik volgens de toenmalige Parool-secretaresse maar moesten delen. Na drie weken hadden we een tapijt aan faxen verzameld, waarmee we tevens de kamer konden behangen. Of we wel voldoende informatie hadden verzameld over de bomaanslag in Atlanta, vroeg Berry zich af? Een teamspeler pur sang, zo omschreef voormalig chef-sport Poul Annema hem terecht.

Ik hoor nog die intense lach van Berry, want ook tijdens de lange zondagen werd er op de sportredactie van Het Parool vreselijk gelachen. Ik verhuisde in 1997 naar NRC Handelsblad en in 2002 naar de Volkskrant, Berry werkte vanaf 2001 in diverse functies voor Omroep Flevoland. Ook hier werd hij bureauredacteur met als aandachtsgebied zijn geliefde Lelystad, waar hij als kind kwam te wonen. Berry was een trouw mens, voor mij bleef hij een trouwe supporter.

Hij vertelde me dat hij al enige tijd aan kanker leed, maar zijn nimmer afnemende positivisme fungeerde als schild. Berry genoot van mijn interviews met volleyballer Bas van de Goor en zwemmer Maarten van der Weijden die onderstreepten dat je niet kunt ‘vechten’ tegen kanker. Over zijn ziekte moesten we het maar niet hebben, Berry wilde van mij weten waarom tennisster Kiki Bertens zo vaak blokkeerde op de grootste podia. En sinds Wimbledon 1996 sloeg hij voor de televisie geen finale meer over op het mooiste tennistoernooi ter wereld.

Dit schreef Berry over het plotse overlijden van Hans van Wissen, zijn mentor op Roland Garros. ‘Voor mij de mooiste periode in mijn loopbaan als sportjournalist. Dankzij die lieve reus, Hans van Wissen. Drie jaar later overleed hij op 52-jarige leeftijd aan een hartaanval. De grote eik was door één fatale bliksemschicht gekliefd. Ontworteld. Ik ben hem eeuwig dankbaar.’

Nu ben je er zelf niet meer Berry, veel te vroeg is het leven in jou langzaam gedoofd. Ik hoop dat je Hans boven weer hebt gevonden. Dat jullie samen op een wolk een glas wijn drinken, als in Parijs tijdens Roland Garros 1996. RIP lieve, loyale en warme topcollega.

ROBÈRT MISSET