Shit happens!

Frits Barend reageerde laconiek op mijn uitleg over een misgelopen poging om én zeven prijzen uit te reiken aan (foto)journalisten én dat nog enkele dagen stil te houden, zodat we in alle rust en onder embargo de jaarprijzen van de NSP op deze maandag bekend konden maken.

Helaas, de fotoprijzen lekten voortijdig uit door een krantenpublicatie, die ik ook niet helemaal in de hand had. Geef mij maar de schuld. ,,Shit happens!”, was de droge constatering van Frits.

Terecht werd er boos gereageerd door inzenders die jaarlijks met grote beroepsernst meedoen om de prijzen. De prijzen doen er immers toe, en dan is het niet prettig om eerst te lezen dat je tot de finaleronde bent doorgedrongen en vervolgens in één adem onder ogen krijgt dat je naast het podium bent gevallen.

Ten onrechte kreeg onze partner, de Canon Zilveren Camera, de schuld van deze blunder. Het is mijn schuld dat ik de afspraken over het embargo onvoldoende heb afgedicht. En tja, dan krijg je lekkage en de publicatie van een foto in de media voor de etalage van onze sponsor Cameraland, waarin Koen van Weel, Pim Ras en Robin van Lonkhuijsen keurig op een rijtje staan.

Wel leuk is dan weer dat sommigen Pim in het midden zagen staan en de conclusie trokken dat deze Rasfotograaf de winnaar is van de NSP/Zilveren Camera Sportfoto van het Jaar 2020. Hij is de afgelopen dagen door menigeen al gefeliciteerd, ook al moest hij genoegen nemen met brons en zijn mond houden. Sorry daarvoor! Pim kennende is dat des te meer motivatie om die prijs eindelijk eens te pakken.

Het was één van de momenten op een roadtrip langs de diverse prijswinnaars, waarover op deze website/nieuwsbrief meer te lezen valt. Dat hadden we aanvankelijk willen doen in de groene Rolls-Royce van onze partner TOTO, maar het geluk was daar een keertje op. De auto raakte kort voor onze roadtrip total-loss.

Ondergetekende mocht daarom ditmaal Sinterklaas uithangen door met een ‘overvalwagen’ (een beroemde politieauto uit Rotterdam, een Chevrolet Suburban C10) van fotograaf Stephan Tellier naar Alkmaar, het Olympisch Stadion, Hilversum en tenslotte terug naar het Telegraafgebouw in Amsterdam te rijden.

Het filmpje is voor de liefhebber een aanrader, onze ingehuurde camjo Robert Verkerk (o.a. ANP) heeft er zijn best op gedaan.

De bedoeling was om zo veel mogelijk mensen blij te verrassen met hun prijs, ditmaal niet uitgereikt tijdens ons jaarlijkse Nieuwjaarsdiner, maar tijdens een redactievergadering of bijvoorbeeld op een winderig Stadionplein in Amsterdam.

Zelf kijk ik deze week vooral terug op de manier waarop we Kees Jongkind, onze Sportjournalist van het Jaar 2020, tijdens redactieoverleg in Hilversum overvielen. Hij was flabbergasted en dan is zo’n verrassing des te leuker. De prijs geldt zijn hele oeuvre, maar in het bijzonder voor zijn Tourrelaas rond het team van Jumbo-Visma, waar hij alles vanuit alle hoeken mocht filmen en dus ook maandenlang stil kon houden dat Tom Dumoulin tijdens de Ronde zitvlakproblemen had.

Die ongekende openheid in Code Geel leverde grote waardering op, niet alleen voor de NOS, maar ook voor de wielerploeg.

Daarom is het zo teleurstellend dat Jumbo-Visma anderhalve week geleden zijn seizoenspresentatie hield zonder valide inbreng van journalisten. Er konden – ook online – geen vragen worden gesteld aan de renners en ploegleiding. Een filmpje zonder journalistieke scherpte en tweerichtingsverkeer was het slappe alternatief.

Daarover zal vanuit de brede journalistiek in de lage landen beklag worden gedaan.

Want extra pijnlijk is dat een dag ná deze gelikte promofilm Tom Dumoulin een pauze inlaste en dat zijn daags daarvoor aangekondigde jaarprogramma de prullenbak in kon. Ik haal de woorden van Frits Barend nog maar een keer aan: “Shit happens!”

 

GERARD DEN ELT

Algemeen secretaris NSP