Op een kluitje

Ook ik heb op een parkeerterrein bij een voetbalclub gestaan om vanachter een hek een glimp op te vangen van de wedstrijd van een van de kleinkinderen. Het zegt twee dingen: dat we heel erg naar het oude normaal verlangen én, gewoon praktisch gezien, dat ook veel (kleine) kinderen van thuisspelende teams moeten worden gebracht door vaders, moeders, opa’s.

‘Uit-rijders’ mogen er wel in, ‘thuis-rijders’ niet. De schlemielen, de ‘thuis-rijders’, stonden na de wedstrijd met z’n allen bij de uitgang de kinderen op te wachten, lekker op een kluitje, verongelijkt tegen elkaar roepend dat het belachelijk is dat we er niet in mochten. Ik weet zeker dat we langs de lijn niet zo dicht bij elkaar hadden gestaan. Een voetbalveld is groot.

Dus is het een volstrekt belachelijke maatregel om ook geen toeschouwers bij jeugdwedstrijden toe te staan. Natuurlijk is het het makkelijkst om geen onderscheid te maken: publiek bij sportwedstrijden is niet toegestaan, punt. Het geeft ook aan dat onze premier – verder best een goeie gozer – niets met sport heeft. Dan druk je maar op zo’n toeter, zei Mark Rutte toen hij in juni vertelde dat supporters niet mogen juichen en zingen. Ja, ja…

Als het allemaal niet zo ernstig was, zou het best vermakelijk zijn. De premier haalde deze maand in een van zijn vrijdagse tv-gesprekje de legendarische schaatscoach Leen Pfrommer aan die tijdens ‘dat prachtige rondje van Ardje Schenk in Kazachstan’ met de billen tegen elkaar had gezeten. Welk rondje? En in Kazachstan? Ik denk dat Schenk daar in zijn carrière nooit reed.

Het kost absoluut heel veel overredingskracht om zo’n anti-sportfiguur als Rutte op andere gedachten te brengen. Maar heeft de KNVB het wel geprobeerd? Een voetbalveld is echt héél groot, beste minister-president. Het betaald voetbal in Nederland mocht zijn seizoen niet afmaken, de eredivisie is in heel Europa de competitie die de langste coronastop heeft gehad en nu mogen we zelfs niet meer naar onze kinderen en kleinkinderen bij de E-tjes en F-jes kijken. Ruud Gullit typeerde het laatst mooi in het AD: “In Nederland heb je altijd het gevoel dat het voetbal zich als het ware moet verontschuldigen.”

En wat heeft het opgeleverd? Nederland staat ook met al die voetbal- en sportverboden in oktober in de top-3 van meeste besmettingen in Europa. Ondertussen hebben jeugdteams elke zaterdag te weinig spelers omdat er kinderen zijn die zonder hun ouders in de buurt niet durven mee te doen, ouders die het allemaal te ingewikkeld en/of zonde van het geld vinden en hun zoon of dochter van de club af halen. Voor veel van die sportclubs dreigt daardoor financiële nood. Daar brokkelt ons erfgoed af, ons verenigingsleven waar we zo trots op zijn en waar miljoenen mensen hun plezier aan beleven.

Begrijp me goed, ik ben absoluut niet voor het opheffen van alle coronaregels en dat we dan maar moeten zien wat er gebeurt. Nee, maar dit had wel wat anders gekund. Had desnoods wel publiek rond de sportvelden toegelaten, maar wel de clubhuizen/kantines gesloten, met alleen toestemming om buiten eten en drinken te verkopen. Het zou behelpen zijn, maar het kan best.

Ook de directeur amateurvoetbal van de KNVB, Jan Dirk van der Zee, vindt het nu te gek worden. Hij noemde in zijn laatste column op de website van de voetbalbond de maatregelen van het kabinet ‘inconsequent en ongeloofwaardig’. Zijn eerste zin maakte echter ook duidelijk dat er hiervoor blijkbaar inderdaad niet echt tegengas is gegeven: ‘Tot nog toe stond de KNVB pal achter de besluiten van Rutte III…’

Als we niet oppassen, mogen we straks niet alleen meer naar voetbal en andere sporten kijken, maar mag er ook weer helemaal niet meer worden gesport en lopen ook de competities dit seizoen volledig in de soep.