Prachtig vak

Het is een prachtig vak, sportjournalist. Wat is er mooier om als je van sport houdt, er verslag van te mogen doen en daar ook nog voor te worden betaald?

Ik heb mezelf altijd als een bevoorrecht mens beschouwd en hoop van harte dat de collega’s in het huidige voetbal dat gevoel ook (nog) hebben. Want ik realiseer me dat we in andere tijden leven. Als een uitspraak of geschreven zin even niet goed valt bij een deel van het publiek weten ze je te vinden, bedreigingen, scheldpartijen. Ik hoor soms schrijnende verhalen van collega’s van vroeger. Triest.

Mij werd als Haagsche Courant-verslaggever bij FC Den Haag ook weleens door een supporter toegeroepen dat hij mijn kankerkop in elkaar zou slaan als ik nog een keer zo negatief over zijn club zou schrijven en ik werd thuis opgebeld - mijn nummer stond gewoon in het telefoonboek - met de mededeling dat ze mij aan het mes zouden rijgen als ik me in het stadion zou vertonen. Daar was ik toen best van onder de indruk, maar dat was kleingeld in vergelijking met wat de collega’s tegenwoordig via social media of letterlijk – in geval van fotografen in de stadions – naar hun hoofd geslingerd krijgen.

En het wordt er niet beter op. Integendeel. Ondanks dat Feyenoord kampioen werd, was het een vreselijk voetbalseizoen. Misdragingen van (zogenaamde) supporters, ruzie zoekende en blessure veinzende spelers, walgelijk. Dacht je net alles wel te hebben gehad, was er nog de finale tussen Sevilla en AS Roma. Laatstgenoemde ploeg met een volledig doorgedraaide trainer. Hoe bestaat het dat er serieuze voetbalanalisten en journalisten zijn die het nog steeds voor deze imbeciel opnemen. Hij heeft gigantisch veel bekers gewonnen. Nou en? Geeft hem dat een vrijbrief om zich als een gevaarlijke volksmenner te gedragen?

De UEFA zou de ballen moeten hebben om deze man na zijn wangedrag in Boedapest een jaar te schorsen. John Graat pleitte er in Trouw zelfs voor om hem een levenslange stadionverbod te geven. Helaas zal dat niet gebeuren, hij wordt misschien een paar wedstrijden gestraft of krijgt een geldboete waarover hij zijn schouders zal ophalen. De voetbalbestuurders steken de kop in het zand en laten hun sport steeds verder afglijden.

Stel, bijvoorbeeld, de regel in dat iedere speler die zichtbaar komedie maakt en binnen een mum van tijd weer als een kievit over het veld loopt, een gele kaart dient te krijgen. Dan zullen ze het uiteindelijk wel afleren. Nu blijkt één op de pakweg vijftig kermende voetballers daadwerkelijk iets te mankeren. Wedstrijden lijken soms op slechte toneelstukken.

Een triester en duidelijker voorbeeld dan vorige week in Boedapest hoe het gedrag van een trainer of speler overslaat op het publiek zal er niet te vinden zijn. De fijne Roma-trainer kafferde een paar uur na de finale in de parkeergarage onder het stadion de scheidsrechter – hoe diep kan je zinken? – uit, en een dag later deden supporters van zijn club op het vliegveld hetzelfde en bedreigden de Engelsman en zijn gezin. Gek toch, hè?

Het is te hopen dat deze excessen eindelijk een keer rigoureus worden aangepakt en het ophitsen van het publiek daarmee zal afnemen, zodat verslaggevers en fotografen zich komend voetbalseizoen niet weer af en toe in een oorlogsgebied zullen wanen. Het is verdomme ‘maar’ sport…

HANS KLIPPUS