Hup VUC!

De column van mijn voormalige collega Sjoerd Mossou met de kop ‘Mensen die niet van voetbal houden, weten niet wat ze missen’ was mij laatst uit het hart gegrepen. Hij schreef ‘m naar aanleiding van Manchester United-Olympique Lyon (5-4), weer zo’n pareltje. Heerlijk!

Ik trek het iets breder dan Sjoerd. Je zou toch niet van sport (en dus niet alleen voetbal) houden – zeker als pensionado. Ook nu ik best veel vrije tijd heb, verveel ik me nooit. Met dank aan de NOS, ESPN, Ziggo en Eurosport. Zweden-Italië is ook in het curling een kraker, daarbij aangetekend dat ik in deze tak van sport de vrouwenwedstrijden een stuk leuker vind dan die bij de mannen…

Sport kan op heel simpele wijze mensen gelukzalige momenten bezorgen. Met wonderbaarlijke ontknopingen, zoals dus bij ManU en recent ook bij Barcelona-Real en Ajax-Sparta, maar vooral als de club waarvan je houdt succes heeft. Kijk eens hoe uitbundig de titel van Liverpool werd gevierd. Aan de andere kant zorgen nederlagen of – erger nog – degradaties voor trieste gevoelens, maar die zijn hoe je het ook wendt of keert uiteindelijk maar betrekkelijk.

Bij mij zit VUC heel diep in mijn hart. Bij deze mooie 115-jarige Haagse voetbalclub – van de ‘Goddelijke Kale’ Bertus de Harder, Bobby Vosmaer en de Wondertent van Karel Lotsy (mooie verhalen uit de oudheid) – bracht ik vele zaterdagen en zondagen door. Enig kind, vader vroeg overleden, geen Tiktok… Ik ging niet alleen naar de wedstrijden van VUC 1 voetbal kijken, maar in de zomer natuurlijk ook naar die van de cricketers en honkballers – helaas bestaan die afdelingen niet meer.

Tegenwoordig ben ik bestuurslid van VUC en steek ik met alle liefde veel tijd in de club. Als we winnen en ik heb na afloop de scheidsrechter en de bestuurders van de tegenstander uitgewuifd, huppel ik als een vrolijk kind naar mijn auto. Mijn vrouw begrijpt niets van dat basale – en in haar ogen primitieve - sportgeluk, maar ze profiteert er wel van, want ik heb de rest van het weekend een goede bui. Met nog drie zware duels te spelen, staat VUC bovenaan en kan voor het eerst na 47 jaar voor de tweede achtereenvolgende keer kampioen worden. Nog vier dagen voor de volgende wedstrijd, maar ik ben nu al nerveus…

Ja, wat missen mensen die niet van sport houden veel. Ik voel me een bevoorrecht en trots mens dat ik als journalist onder meer elf Olympische Spelen heb meegemaakt. Elke keer waande ik me Sjakie in Chocoladeland. Ik realiseer me dat met sociale media en de felle jacht op clicks het werk zwaarder is geworden, maar ik hoop van harte dat de huidige generatie journalisten toch nog de gelegenheid heeft om een beetje te genieten.

Hup VUC!

Hans Klippus