De ondoorgrondelijke wegen van een sekstape

Op het eerste gezicht was het een simpel verhaal. Vrouw heeft seks met man. Man filmt. Vrouw weet daar niets van. De kwestie wordt aangekaart. Met die klacht wordt weinig gedaan. Vrouw boos. Veel mensen boos. Een redelijk overzichtelijk journalistiek verhaal. In dit geval relevant voor sportjournalisten: de vrouw was een topatleet, de man ook.

Zulke zaken vallen niet dagelijks op ons bureau, gelukkig niet. Relevant zijn ze uiteraard wel. En direct komen ingewikkelde vragen aan bod: hoe ga je hiermee om? Vermeld je namen? Welke details vertel je wel en niet in zeden-gerelateerde kwesties? Allemaal ingewikkelde vragen die stap voor stap tot ons, sportjournalisten, kwamen.

Dagblad Trouw gooide een eerste steen in de vijver met een sterk verhaal over de kwestie. De dader was daar anoniem. Slachtoffer ook. De stilte die op dat stuk volgde, was best opvallend. Het waargenomen ongemak in onze beroepsgroep ook. Want hoe begin je aan een verhaal waar je zelf de bronnen niet bij hebt? Pakken we wel vlot door als collega’s een sterk verhaal hebben dat meer aandacht verdient? Of vinden we het verhaal dan ‘van die andere krant/ dat andere medium’ en gebeurt er relatief weinig?

Het leek op dat laatste. En dat was ergens ook wat onbegrijpelijk. Het verhaal was heftig en impactvol. De man wel naar de Olympische Spelen. De vrouw niet. Gebroken bleef zij achter. Dat rook sterk naar onrecht. Net als het ingrijpen van de Atletiekunie: Trouw werd hard aangepakt en bijvoorbeeld van een persbijeenkomst geweerd. De boodschapper had het weer eens gedaan. Ook niets nieuws voor onze beroepsgroep. Was het die maatregel van de bond die wellicht afschrikwekkend werkte? De reden dat het nog een jaar duurde eer de kwestie weer ontbrandde? Dat het vuurtje weer op zou laaien, kon je haast ruiken.

Runner’s World was de verrassende partij die nieuw hout op het vuur gooide met een sterk interview. Slachtoffer Zoë Sedney deed uitgebreid haar verhaal. Interessante journalistieke ontwikkeling. Er volgde een nieuwe ronde met reacties en verontwaardiging. Van de regeringscommissaris tot aan mediafiguren en andere types. Het ging er opnieuw fel aan toe. Ook vanuit de instanties en bonden die het misschien niet zo handig hadden gedaan. Mensen die zich uitspraken werden onder druk gezet: je kunt beter je mond houden als in de sport de vuile was buiten gaat. Helaas toch nog vaak de sfeer in onze wereld. En ook ik merkte dat bij mijn werk aan de kwestie.

Het leidde tot een gekke observatie. Als verslaggever die zo nu en dan ook in misdaadzaken duikt, ben ik wel iets gewend aan felle commentaren. Toch vielen de reacties van betrokkenen op de feitelijke verhalen over de sekstape op: bijna net zo fel als die van een boze boef. Misschien was dat wel de beste onderbouwing van de stelling dat ons vak, de sportjournalistiek, ertoe doet.

MAARTEN KOLSLOOT