DE SCHRIJVENDE MEDIA IN DE PREMIER LEAGUE

Lange lobby bij Liverpool levert doorbraak op

Geert Langendorff volgt als correspondent vanuit Londen voor het AD het Britse nieuws en de Britse sport op de voet. Speciaal voor de volgers van de Premier League beschrijft hij de langzaam ten goede veranderende werkomstandigheden voor de schrijvende media.

(Door Geert Langendorff)

De afspraken op Stamford Bridge zijn helder. Als Chelsea verliest, krijgen de schrijvende media geen speler te spreken. Ook niet na afloop van de competitiewedstrijd tegen Brighton & Hove Albion (1-3), waarin Jorrel Hato in de basis staat. Met een verontschuldigend blik neemt een persvoorlichter het laatste sprankje hoop weg. ,,Sorry, niemand komt naar de mixed zone", zegt hij vriendelijk. ,,Althans niet van ons."

Geen van de wachtende journalisten reageert geprikkeld. Niet uit onderdanigheid, maar in het besef dat Chelsea 'newspaper hacks' voor het eerst structureel helpt. Wie regelmatig bij de club komt, krijgt op verzoek zonder gedoe een speciale pas voor de mixed zone. De oude situatie deed denken aan Roald Dahls Charlie and the Chocolate Factory, waarin Willy Wonka in vijf willekeurige chocoladerepen een Gouden Toegangskaart verstopte.

De waarde van een Golden Ticket in West-Londen viel in de praktijk vies tegen. De positie, een strook gras links van de dug-outs, lag niet op de route van de spelers van Chelsea. Gewone stervelingen kregen een stadionverbod en een boete voor het betreden van de 'pitch', voor voetballers gold deze regel niet. Eenmaal uit de tunnel kozen ze voor de kortste weg naar de garage. Rechtdoor, over het gras, naar de overzijde van het veld.

Chelsea biedt reporters in de nieuwe opzet iets tastbaars. In een vak - een paar meter van de media-ingang, naast de bussen van het bezoekende team - brengt het persteam spelers naar buiten, mits het resultaat goed uitvalt. Ook bij een 'njet' biedt dit kansen. Brighton stelde niet één maar twee spelers beschikbaar voor de Nederlander achter het dranghek. Mats Wieffer wachtte keurig, toen Jan Paul van Hecke zijn verhaal deed.

Met de handreiking naar reporters staat Chelsea niet alleen in de Premier League. Topclubs in de Premier League laten hun oren minder makkelijk hangen naar de rechtenhouders, de bron van de miljarden aan tv-gelden. De zendgematigden uit alle windstreken namen in aantal zodanig toe, dat de geschreven media in de verdrukking kwamen. Een bron van ergernis voor de kranten, maar ook voor de clubs zelf.

Liverpool beschikt met Anfield over één van de mooiste stadions in Engeland, maar vergat bij de laatste uitbreiding de perstribune toekomstbestendig te maken. Rechtenhouders slokten door het ontbreken van observer seats de schaarse plekken op. Als tv-crews bij grote duels hun vastgelegde quota van drie tickets opeisten, moest de club gehoor geven aan hun wens. Dit ging ten koste van accreditaties voor reguliere journalisten.

Afgelopen seizoen zorgden deze maatregelen voor het eerst voor een serieuze belemmering. Met de aanstelling van trainer Arne Slot nam de nieuwswaardigheid van Liverpool voor een Nederlands publiek significant toe. De club hield niettemin voet bij stuk. In Slots jacht op de landstitel bleven de poorten gesloten voor cruciale momenten. Van het kampioensduel tot de krakers op Anfield tegen Manchester City en Manchester United.

Liverpool toonde begrip voor de frustrerende gang van zaken. Een lange lobby leverde in de week voor het laatste speelweekeinde een doorbraak op. Bij de opening van een Cruyff Court door Ryan Gravenberch in de wijk Anfield zegde een persvoorlichter van de club toe aan een oplossing te werken. In de zomer zou het beleid voor de 'press box' op de schop gaan. Tot opluchting van hemzelf. Het AD kon zeker uitzien naar een warme ontvangst.

De belofte houdt vooralsnog meer dan stand. De club honoreerde dit seizoen aanmeldingen voor Arsenal, Everton en Manchester United, gezien als de heilige graal. Op de perstribune of, op de derde verdieping, naast radio- en tv-commentatoren. Liverpool mag een voetbalreus zijn, achter de schermen werken normale mensen die best mee willen denken, zeker als je ze wat langer kent.

In breder verband sluit Liverpool met deze koerswijziging aan bij een trend. Van Chelsea tot Burnley, clubs in de Premier League bieden krantenjournalisten meer ruimte en toegang om hun werk te doen. De schrijvende pers lijkt te profiteren van gewenning van de clubs aan de invasie van de tv-kanalen, waarvan de begeleiding tijd en mankracht opeiste. De oplossingen om de chaos te temmen, openen voorheen gesloten deuren.

GEERT LANGENDORFF