DEZELFDE VRAGEN? DAAR HEBBEN WE GEEN ZIN IN!
Deze zomer was ik zeven weken lang actief bij de Pan & ParaPan American Games in Lima, Peru. Gedurende die weken deed ik voor de News Service verslag van diverse sporten.
Lisa Deen
In Lima was alles goed geregeld voor de pers: van een sterke internetconnectie in elke venue tot ruime mixed zones en mediabussen. Wat aanwezige pers betreft hadden vooral de Brazilianen groots uitgepakt. En juist daar viel me iets op.
De Brazilianen deden met twee televisiestations verslag. Zij waren dus - vanzelfsprekend - elke keer de eerste twee die de sporters te spreken kregen in de mixed zone. Geen probleem, zou je denken. Maar voor de overige Braziliaanse media (de schrijvende pers en de non-right holders) was dat het wel.
De Braziliaanse perschef had (onder andere bij het turnen) namelijk een regel geïntroduceerd. Nadat de turn(st)ers de tv te woord hadden gestaan, hoefden ze verder geen interviews doen in de mixed zone. De reden: ‘Dan krijgen de sporters twee keer dezelfde vragen. Daar doen we niet aan.’
Ze zouden nog wel even stoppen in de I-zone, de speciale interviewruimte. Maar daar waren het opnieuw verslaggevers van de twee tv-stations die de leiding namen.
De schrijvende pers probeerde het nog wel in de mixed zone. Dag in, dag uit. Ze wilden immers wat uitgebreider met de sporters spreken en niet alleen de tv-quotes uit de I-zone gebruiken voor hun verhalen.
Toen turner Arthur Nory stopte om zijn verhaal te doen over zijn rekstokoefening, kwam zijn coach naast hem staan en riep: ‘Ben je dat verhaal nou alweer aan het vertellen? Da’s nergens voor nodig. Een keer is genoeg!’
Het is dat ik Portugees spreek en dit dus kon verstaan, maar ik vond het bizar. De turner bleef rustig zijn verhaal vertellen, maar liep toen hij klaar was direct verder.
Als je het mij vraagt is dit een gekke gang van zaken: de schrijvende pers had immers geen toegang tot de broadcast zone in de mixed zone. En de interviews konden ze door een geoblok vast ook niet bekijken. Hun kans om eigen quotes te krijgen lag dus in de mixed zone.
De journalisten waren speciaal van Brazilië naar Peru gereisd om verslag te doen van de Games. Als je het mij vraagt moet je daar als persverantwoordelijke, coaches en sporters juist blij mee zijn. Je wilt een mooi verhaal in de krant of online. En ja, dat kan alleen door je verhaal te vertellen aan de journalisten.
Hoeveel tijd kost het nou om je verhaal nog een keertje te vertellen? En bovendien: de schrijvende media hebben echt niet allemaal exact dezelfde vragen.
Wellicht moeten de Braziliaanse sporters en coaches eens een voorbeeld nemen aan -bijvoorbeeld Epke Zonderland. Die vertelt gerust 10 keer zijn verhaal en heeft na de tiende keer nog altijd een glimlach op zijn gezicht. En ja, dat je dezelfde vragen krijgt hoort er nou eenmaal bij.
Bovendien waren de Braziliaanse tv-verslaggevers vaker druk met het prijzen van hun sporters en het maken van selfies. De betere vragen kwamen wellicht gewoon van de schrijvende pers.
Maar dat zullen we niet weten. Een gemiste kans.
LISA DEEN