Langs de Lijn in de nacht

Net als collega-columniste Lisa Deen vorige week blik ik ook nog even terug op de afgelopen zomerperiode. Nee, ik was niet op de Pan & ParaPan American Games in Peru, maar vierde vakantie in Australië. Ja, het gaat sommige zzp’ers voor de wind…

Het is niet de bedoeling om mensen hiermee de ogen uit te steken, wel wil ik steken, maar dan de loftrompet over mijn favoriete (radio)programma Langs de Lijn. 

Ik was 3,5 week Down Under en in mijn privé volwassenleven nog nooit zo lang weg. Dat had voor deze sportfanaat zeker nadelen. Ik miste, afgezien van een aantal titeltoernooien in verscheidene sporten, liefst vier speelronden van de eredivisie. En dat was voor iemand die het seizoen ervoor vanwege zijn ‘VAR-studie’ echt alles (live wedstrijden, samenvattingen, praatprogramma’s) had gevolgd, flink afkicken. 

Natuurlijk bleef ik op de hoogte via internet en teletekst, én er was Langs de Lijn. Terwijl echtgenote en zoon in ons eerste weekend in Sydney om 11 uur ´s avonds al onder zeil waren, pakte deze erbarmelijke slaper zijn mobiele telefoon, deed zijn oortjes in en zocht NPO1 op.

 Op 16.000 kilometer afstand van thuis beleefde ik zo de eerste speelzondag, met onder meer Feyenoord-Sparta, toch van dichtbij mee, en ik kreeg er ook nog de tweede plaats van Max Verstappen in Hongarije en het honkbalverslag van mijn vriend Andy Houtkamp bij.   

De ideale situatie. Op vakantie, luisterend naar sport, en toch geen boze blikken van mevrouw Klippus.  Heerlijk, dat tijdsverschil. Sport kijken en luisteren in de nacht heeft voor mij altijd iets magisch.

Ik heb ook in de drie weken erna nog geregeld naar voetbal liggen luisteren. Soms echt midden in de Australische nacht of zelfs al in de vroege morgen omdat de wedstrijden in Nederland ’s avonds waren (en dan dus plus acht uur). En ik kreeg er later, als mevrouw Klippus in een goede bui was, via die Nederlands/Belgische zender BVN voor emigranten en toeristen ook nog beelden bij. 

De jongere collega’s, die dit lezen, zullen waarschijnlijk verbaasd zijn over mijn opwinding. Social media hebben de wereld heel klein gemaakt. Maar voor iemand die zijn eerste berichten nog ‘met de postduif’ verstuurde en later peentjes zweette omdat hij zijn verslagen uit het buitenland slechts met veel moeite naar de krant kreeg doorgebeld, blijft het een klein wonder dat ik aan de andere kant luid en duidelijk naar de Nederlandse radio kan luisteren. 

Ik was in 1991 bij het EK schaatsen in Serajewo op het moment dat Irak in de Golfoorlog zijn raketaanval op Israël uitvoerde. Destijds sliep ik ook al slecht en toen ik die nacht mijn transistorradio tegen het raam van mijn hotelkamer drukte, kon ik heel in de verte Felix Meurders horen met de berichtgeving over het Midden-Oosten.

Ik moest er daar in Australië met Langs de Lijn in mijn oor even aan denken.
Ik ben niet zo’n zure zestiger die vindt dat vroeger alles beter was. Logisch dat er veel dingen zijn gemoderniseerd of verdwenen, maar ik ben wel heel blij dat Langs de Lijn er na ruim vijftig jaar nog steeds is.  

 

HANS KLIPPUS