Geef mij nog eens zo’n sportweekeinde

Soms zegt één foto/beeld meer dan duizend woorden, maar afgelopen weekeinde kon het wel eens omgekeerd zijn geweest – of nee, én én...

Marco Knippen

De sportliefhebber kwam ogen en oren tekort, afgelopen weekeinde. Een kampioenenparade trok aan kijker en luisteraar voorbij, en ‘s maandags kon alles nog eens rustig worden teruggelezen.

Annemiek van Vleuten verzorgde zaterdag de aftrap op het WK wielrennen in het Engelse Yorkshire met een, zoals AD Sportwereld kopte, een Solo voor de eeuwigheid. Bijna 104 kilometer lang deed ze iedereen versteld staan en bracht ze een eerbetoon aan zichzelf, aan de doorzetter pur sang die ze is. Want na de herrijzenis na de doodsmak in winnende positie tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 en de lelijke val tijdens het WK in Innsbruck vorig jaar, waarna ze met een gebroken knie doorfietste en als zevende eindigde, hoeft niemand meer te twijfelen aan haar ongebreidelde vechtlust. Of, zoals Marijn de Vries haar maandagse column in Trouw eindigde: What doesn’t kill you makes you stronger.

Terwijl Van Vleuten de laatste kilometers nog wegtrapte, veroverde Kiran Badloe in Italië op het Gardameer de wereldtitel bij het windsurfen, zijn eerste mondiale goud. In de RS:X-klasse onttroonde hij Dorian van Rijselberghe, de kampioen van vorig jaar die nu tweede werd. Badloe trok daarmee de stand in de onderlinge kwalificatiestrijd voor een olympisch startbewijs gelijk, waardoor het eind februari bij het WK in Nieuw-Zeeland alles of niets wordt.

Wat Badloe en Van Rijsselberghe aantoonden is dat vriendschap en respect een titanenduel niet in de weg hoeft te staan. Op het scherpst van de snede, waarbij de beste wint en de iets mindere zijn bedwinger vervolgens gaat helpen op weg naar olympisch goud. Hoe romantisch kan topsport zijn?

In de Russische badplaats Sotsji, vijf jaar geleden nog het decor voor een grotesk dopingschandaal, bewees Nyck de Vries op dat moment dat, in de schaduw van volksheld Max Verstappen, er nog meer talentvolle snelheidsduivels in Nederland rondrijden. Hij werd wereldkampioen in de opstapklasse, de Formule 2. En deed dat in stijl, met een zege, de dag voordat Verstappen naar een enigszins anonieme vierde plaats snelde. Een titel overigens die Verstappen, in tegenstelling tot Lewis Hamilton, nooit in zijn loopbaan veroverde.

Over doping gesproken: Sifan Hassan werd ermee geconfronteerd, daags na haar onnavolgbare triomftocht op de 10.000 meter bij het WK baanatletiek in Doha, Qatar. Niet zijzelf, maar haar Amerikaanse coach Albert Salazar werd in verband gebracht met onfrisse praktijken. Zijn ontmaskering, resulterend in vier jaar schorsing, was niet verrassend, de timing was dat wél. Uitgerekend een dag voordat zij haar medaillejacht heropent, ditmaal op de door haar zo geliefde 1500 meter. Haar coach wilde overigens dat ze op de 5000 meter zou gaan starten, maar Hassan won – zoals ze zei – het ‘ruziemaken’, nog voor de Amerikaanse dopingautoriteit hem écht een toontje lager liet zingen.

Hassan benadrukte overigens na de onheilstijding dat ze ‘rustig kan slapen’, iets wat collega-uithangbord Dafne Schippers niet zal hebben gedaan. Een liesblessure dwong haar zondagavond de finale van de 100 meter te laten schieten, nog geen etmaal later gevolgd door een definitieve capitulatie, waardoor ze zonder te lopen van haar wereldtitel op de 200 meter werd beroofd. Met nog driekwart jaar te gaan tot de Spelen in Tokio gold haar dubbele terugtrekking als een opdoffer, wetende dat – gezien de uitdeukwerkzaamheden die coach Bart Bennema na het mislukte trainingsavontuur met Rana Reider nog moet verrichten – deze klap niet te lang mag nadreunen.

Een tik had Mathieu van der Poel zondagmiddag ook gekregen, in de vorm van vermoedelijk hongerklop. Hij, de al tot wereldkampioen uitgeroepen debutant, reed in Yorkshire tot dertien kilometer voor de meet de perfecte race, maar toen bleek ook de veelvraat een mens van vlees en bloed, die zonder omhaal zijn verlies pakte. Twee bordjes frietjes tegen het verdriet, zoals het in het AD lekker allitereerde, waren voldoende om de nuchterheid te herwinnen. ,,Ik kon wel wat eten gebruiken’’, bracht Van der Poel de zin van het leven tot in de essentie terug. 

Zo droogjes als het rastalent reageerde, zo relaxt ging ook motorcrosser Jeffrey Herlings met nota bene een rampjaar om. Een verbrijzelde voet en gebroken enkel zaten de alleenheerser in de koningsklasse MXGP van vorig seizoen deze jaargang dwars, maar de wereldtitel voor landenteams was balsem voor het gebutste lijf. Zich in een slachtofferrol drukken deed hij – zondag in Assen gadegeslagen door koning Willem-Alexander – in navolging van Van der Poel evenmin, want blessures horen er nu eenmaal bij. Want ’s ochtends mag zijn voet dan stijf zijn, zo tekende de Volkskrant uit zijn mond op, en moet hij eerst tien stappen zetten voordat hij normaal kan lopen – toch was de conclusie van een ontwapende schoonheid: ‘Verder heb ik er in het dagelijkse leven geen last van.’

Ik zag, hoorde, las het, schreef er deels zelfs over en dacht na die bewogen twee dagen, gevolgd door twee onverwachte nastoten: doe mij vaker zo’n uitgesponnen sportweekeinde…

MARCO KNIPPEN 
VOORZITTER NSP