Kippenvel

Wat een toeval. Zaterdag had ik eindelijk 'Johan Cruijff - De biografie' van Auke Kok uitgelezen en zondag was de documentaire En un momento dado op tv. Heerlijk om die tot in details beschreven scènes uit het boek nog eens terug te zien in bewegende beelden.

Eerst even over de biografie. Het duurde een maand of drie voordat ik ‘m uit had maar dat had niets te maken met het boek maar alles met mijn leestijd, leestempo en de dikke pil. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo’n dik boek heb gelezen. De biografie van Cruijff is een schitterend naslagwerk dat mij persoonlijk ook veel nieuwe wetenswaardigheden bracht.

Zo vond ik het grappig om te lezen dat Cruijff in zijn jonge jaren aardig wat bonje had met de latere ‘Cruijff-adept’ Sjaak Swart. Als broekie probeerde Cruijff zijn negen jaar oudere ploeggenoot al de les te leren en die pikte dat niet. Verder wist ik eigenlijk niet zoveel van Cruijffs zakelijke activiteiten. Ja ik kende het verhaal van de varkens en de verloren miljoenen, maar ik wist niet dat hij in een arbeidersbuurt in Amsterdam samen met zijn vrouw een schoenenwinkel met exclusieve Italiaanse merken had gerund. Het bleek geen succes.

En dan die uitspraken... Deze kende ik nog niet: ‘Twee kapiteins zien meer dan één.’ Hiermee reageerde Cruijff op zijn aanstelling in 1980 als technisch adviseur / elftalbegeleider / teamleider bij Ajax waar Leo Beenhakker hoofdtrainer was. De afloop is bekend.

De biografie van Cruijff stemde me soms ook een beetje somber. Ik vind het triest dat hij door de stress en prestatiedruk zelf zo weinig heeft genoten van zijn actieve voetbalcarrière. Dat is toch ongelooflijk als je zo goed bent? Helaas heb ik (opgegroeid in de jaren tachtig) Cruijff nooit als actieve voetballer meegemaakt.

Ik ben niet jaloers aangelegd maar ik kan wel jaloers zijn op mensen die hem in levende lijve hebben zien spelen. Alleen al die armgebaren tijdens een wedstrijd, om nog maar te zwijgen over de buitenkantjes hier, de buitenkantjes daar en zijn ongekende versnelling in stilstand.

Het was zondagmiddag weer genieten met de beelden van En un momento dado. De documentaire had ik lang geleden al eens gezien maar ik kreeg toch weer ‘gallina de piel’ van die prachtige voetballer in zwart-witbeeld.

NATASJA WEBER