Marcel van der Kraan, chef sport De Telegraaf

‘Zo kwam toch mijn journalistieke nieuwsgierigheid naar boven’

Twee dagen is hij terug  van een skivakantie in het Oostenrijkse Ischgl als Marcel van der Kraan (57), chef sport van De Telegraaf, plotseling koorts krijgt. Corona. Bijna vier weken later pas mag hij zich hersteld noemen. Als Van der Kraan dan leest hoe de zwartepiet vanuit Nederland speciaal naar Ischgl gaat, besluit hij telefonisch en per mail terug te keren naar het wintersportoord. Zijn bevindingen vulden vier pagina’s in de krant.

Marcel van der Kraan

Hoe is het nu, Marcel?

,,Nu voel ik me wel weer in orde. Maar ik ben wel acht kilo lichter en een hoop spiermassa kwijt. Ik ben ook lang kortademig gebleven. Mijn longen zijn nog niet de oude. Ik heb dagen gehad dat ik twintig uur sliep, veertien dagen koorts gehad, niks kunnen eten. De huisarts wilde me in het ziekenhuis op laten nemen. Dat heb ik geweigerd. Ik heb mijn hele leven lang al last van astma.”

Enig idee hoe je het hebt opgelopen?

,,In die après-skibar die als besmettingshaard is genoemd, ben ik niet eens geweest. Maar je staat daar bij de grote skilift in het dorp ’s ochtends met honderden tegen elkaar aan te wachten op een cabine die ook helemaal vol loopt. Dan kan het virus zich ook snel verspreiden. We waren daar met een vriendengroep van vijf man. Eentje is er ook ziek geworden, vijf dagen maar. De meesten zijn wel jonger dan ik.”

In Nederland ben je op de redactie meteen aan het werk gegaan?

,,Op maandag zijn we teruggekomen. Op dinsdag heb ik nog bij een overleg met veel andere chefs en de hoofdredactie gezeten. Toen voelde ik me nog prima. Een dag later sloeg de koorts toe. Uit voorzorg moest iedereen met wie ik contact had gehad thuis blijven. Zo’n dertig collega’s zijn toen in thuisquarantaine gegaan. Op zaterdagavond bleek dat ik inderdaad besmet was met het coronavirus.”

Wat bracht jou er toe contact te zoeken met Ischgl?

,,Toen ik hier de verhalen las over de verwijten richting Ischgl, dacht ik, daar ben ík toch ook geweest, laat ik eens contact leggen. Zo kwam toch mijn journalistieke nieuwsgierigheid naar boven. Ik ging er vanuit dat, áls ze niets wilden zeggen, wel wat te verbergen moesten hebben.”

En?

,,Ik kreeg meteen toegang tot de burgemeester en de directeur van het toeristenbureau. Ze wilden helemaal niets verbergen. Ik kreeg uitvoerig en gedetailleerd antwoord op al mijn vragen. Het was ze niet te doen om snelle pr, want dat zou hen alleen maar ongeloofwaardig maken, zei de burgemeester. Ik snap dat ook wel want er zijn  twee nationaliteiten waar die plaats op teert, de Duitsers en de Nederlanders. Die willen niet belazerd worden.”

Hoe kun je vaststellen dat ze jou niets wijsmaakten?

,,Ik kreeg documenten over de stappen die zijn gezet om te voorkomen dat het virus zich verder zou verspreiden. Ze hebben daar van meet af aan alles vastgelegd. Heel degelijk. Niet alleen de gemeentelijke documenten kreeg ik, ook wat is gerapporteerd in de deelstaat Tirol. Er is in mijn ogen snel en adequaat opgetreden. Op zaterdagavond werd de eerste besmetting bekend, op woensdag was alles al afgesloten.”

Wat is jouw conclusie?

,,Ik ben ervan overtuigd dat ze, net als in Nederland, hebben gehandeld volgens de richtlijnen van de veiligheidschefs in de regio en de regering. Ze zijn, net als andere landen en zoals ze het zelf noemen, ‘platgewalst’ door de agressiviteit en snelheid van het virus. Ik heb daarom geen behoefte om me aan te sluiten bij de groep Nederlanders die een schadeclaim willen indienen.”

Alweer aan het werk?

,,Jahoor. ,Ik kan er weer tegenaan.”

HENK MEES