Gedoe

Misschien kwam het doordat ik samen met collega Leo Oldenburger net een boekje over de twaalf beste Oranje-keepers had zitten maken, maar zondag moest ik opeens denken aan Gejus van der Meulen.

Dat zit zo: in 1934 was de huisarts uit Haarlem, na een prachtige interlandcarrière, al een tijdje gestopt. Nederland mocht die zomer voor het eerst deelnemen aan de eindronde van het WK. Het volk zong We gaan naar Rome. Het optimisme was groot. Adri van Male, doelman van Feyenoord, leek zeker van een basisplaats. Totdat hij na een flater in de oefenwedstrijd tegen Ierland een hoop kritiek over zich uitgestort kreeg. De dominante bobo Karel Lotsy zag zijn kans schoon en drong bij zijn goede vriend Van der Meulen aan op een rentree.

De overige spelers vonden het een slecht idee. Leo Halle, De Leeuw van Deventer, was er namelijk ook nog. Maar Lotsy had zijn eigen agenda. Van der Meulen hapte toe. Hij mocht zelfs als enige zijn vrouw meenemen en arriveerde later dan de rest in Milaan. Daar verloor een allesbehalve homogeen elftal de openingswedstrijd van Zwitserland. Rome werd nooit bereikt.

Zou het toen begonnen zijn? De persoonlijke belangen, de egotrip van sommige mensen die zo graag voetbalbondje willen spelen, hun onkunde ook, de soms onbegrijpelijke keuzes en aanstellingen, de vage spelletjes achter de schermen?

Na de oorlog werden de beste voetballers, onder wie Faas Wilkes, verketterd omdat ze bij buitenlandse clubs eindelijk wat geld gingen verdienen. Jarenlang bleef de deur naar het beroepsvoetbal in Nederland potdicht.

We hebben daarna het gesteggel over reclame-inkomsten en premies in 1974 meegemaakt. Amateuristisch geklooi richting het EK van 1976. Geblunder met accommodaties en het geruzie tussen de twee kapiteins op het schip in 1978. Voortdurende onrust in het overvolle hotel in 1980. De erbarmelijke voorbereiding tien jaar later, toen we wel even wereldkampioen gingen worden. Het eeuwige gezeik rond Johan Cruijff, die twee keer bondscoach had kunnen zijn. De eigenaardige constructie met Guus Hiddink en assistent Danny Blind. Opvallende aanstellingen van directie- of rvc-leden die gedoemd waren te mislukken…

In de 86 jaar na Gejus van der Meulen is er, kortom, vrijwel altijd gedoe geweest.

Sinds afgelopen vrijdag domineert de KNVB wederom op een twijfelachtige manier het nieuws. Dat het niet eenvoudig is een besluit te moeten nemen over de abrupt afgebroken competitie, beseft iedereen. Dat deze unieke situatie ontevreden gezichten zou opleveren, wisten we óók. Maar de online-vergadering met de 34 profclubs liep onnodig uit de hand door een procedure die vooraf nooit goed is uitgelegd en achteraf meer vragen dan antwoorden opriep.

Dat kwam hoofdzakelijk door een stemming die meteen z’n waarde weer verloor, zoals dat in 1990 op Schiphol gebeurde toen het gros van de internationals met Cruijff naar het WK wilde. De KNVB (lees: supervisor Rinus Michels) koos voor Leo Beenhakker. The rest is history. 

Er is weinig geleerd van het verleden. Deze keer zag een ruime meerderheid (zestien tegen negen) RKC en ADO liever degraderen. Daardoor konden Cambuur en De Graafschap aan de eredivisie toegevoegd worden. Maar er waren ook nog neutrale stemmers. KNVB-directeur Eric Gudde zei iets over een ontbrekend draagvlak, negeerde hiermee de complete eerste divisie en liet alles zoals het was. De vertegenwoordigers van Cambuur, De Graafschap en FC Utrecht – de grootste slachtoffers – vielen van hun stoel.

Het blijft bijzonder dat die enorm grote sportbond er telkens weer in slaagt zo’n wanorde te veroorzaken. Geen leiderschap. Geen gezond verstand. Geen heldere communicatie. De laatste dagen hoor en zie ik vooral boze mannen. ‘Verbijsterend’, zei de één. ‘Krankzinnige keuze’, riep de ander. ‘De grootste schande in de geschiedenis van ons voetbal’, tierde Henk de Jong, de trainer van Cambuur die de BBC haalde met zijn uitspraak.

Frans van Seumeren sprak van een ‘pseudo-democratie’. Willem van Hanegem trok de objectiviteit van de (zwijgende) regenten uit Zeist openlijk in twijfel. Advocaten stelden zich alvast gretig op in rijen van drie. De rechtbanken gaan het druk krijgen de komende tijd.

En weg is de voorgenomen solidariteit. Alsof er nooit een coronacrisis heeft bestaan.

 

YOERI VAN DEN BUSKEN