Nieuws

Gouden tijd

Het was door de talloze terugblikken op de Champions League-winst van Ajax dat ik me gewillig liet meevoeren naar een gouden tijd. En dat bleef niet bij een paar gedachtenflarden. Opeens zag ik het verleden overal.

Collega Hans Vos was zo goed om met een tweet de klasse van Robert Collette in de herinnering te roepen – de VI-fotograaf die eind 2004 veel te vroeg overleed. Ik voelde me genoodzaakt kort te reageren. Dus ik vertelde hoe ik Robert had ontmoet, die zomer in Portugal, toen de teams van Telesport en VI samen vanuit een hoge flat de besloten Oranje-training van Dick Advocaat volgden.

Later dronken we wat met z’n allen in het hotel. Ik vond Robert alleraardigst, maar in de eerste plaats een vakman die bij mij jeugdsentiment opriep. Ik had de jaarboeken van het weekblad, ooit een traditie, thuis liggen. In 1982 was hij bij de fotoverkiezing met zijn inzendingen op één, twee én drie geëindigd; dat is zoiets als Dennis Bergkamp die met zijn beauty’s tegen Leicester de BBC-competitie Goal of the Month domineerde.

Toevallig (of niet) was ik net tijdens mijn zoektocht naar een specifieke foto van een oud-international op Robert Collette gestuit. Toen ik daarna over de zegetocht van Ajax begon te lezen en de iconische stem van Theo Reitsma hoorde, begon ik automatisch te mijmeren over de jaren zonder internet en Instagram en Twitter en al die websites, radio- en tv-stationnetjes die ook zo graag de populariteit van voetbal willen uitmelken.

Zet me maar weg als hopeloze romanticus, dat overkomt me vaker, maar het leven was een stuk overzichtelijker in medialand. In elk geval ging het vaker om de diepgang dan om de clicks. Interviewers hoefden niet tegelijk een kladblok, microfoon én camera te bedienen. Verhalen werden in het veld gemaakt, niet lui achter een bureau met een knip- en plaktoets. Toen heette inhoud nog inhoud en niet content.

Doordat ook Louis van Gaal de afgelopen weken alomtegenwoordig was, moest ik denken aan onze bijzondere samenwerking van september 1991 tot juni 1997. Hij als coach die zich razendsnel ontwikkelde, ik als ghostwriter van zijn columns. Zonder mobiele telefoon was het bepaald niet eenvoudig geweest om elkaar elke week aan de lijn te krijgen. Ik vond hem in restaurants en hotels, op een vliegveld of in het bubbelbad. Na de verloren finale in 1996 tegen Juventus smokkelde zijn vriendin Truus mij langs een cordon Romeinse agenten het spelershotel in, zodat ik diep in de nacht nog snel een stukje kon tikken. Burgemeester Schelto Patijn moest maar even wachten.  

Sommige collega’s van toen zijn nog steeds actief. De loutering klinkt door in hun teksten. Maar als freelancer zie ik, los van de huidige crisis, ook iets te vaak de keerzijde van de massamedia. Ik ben zeker niet de enige. Talloze vakgenoten zijn lotgenoten geworden. Voor de magazines van TVM voerde ik onlangs enkele opdrachten uit. Groot was de verrassing dat ik op pad kon met Matty van Wijnbergen en Glenn Wassenbergh. Vorig jaar, toen ik voor FourFourTwo werkte, huurde ik Rob de Jong in om Jaap Stam en Ron Vlaar te portretteren. Stuk voor stuk bekwame fotografen, die net als Robert Collette de wereld over zijn getrokken toen de media nog in reportages investeerden.

Nadat ik mijn boek over Jan Jongbloed had voltooid, kwam good-old Marcel Antonisse een foto van ons maken voor de krant. Ook dat was een leuk weerzien. En ja, natuurlijk mocht ik de foto gebruiken ter promotie als ik dat wilde. Hoe collegiaal wil je het hebben?

Zulke vlagen van nostalgie zijn misschien een logisch verschijnsel als je 35 jaar lang stukjes, boeken en bladen maakt. Geeft niet, de tijd houden we niet tegen. Waar ik wél moeite mee heb, is de heersende vluchtigheid van vandaag op veel fronten. Goede fotografen moeten voor pakweg drie tientjes een plaatje schieten. Ervaren schrijvers accepteren soms al vijftien cent per woord om maar te kunnen blijven werken. Bruto.

Keihard snijden in de bron van alles: het is een minachting voor het vak. En dat verdienen de mensen niet die na 25 jaar nog altijd kwaliteit kunnen leveren.

Want wat een gouden tijd was voor Ajax, was ook een gouden tijd voor de journalistiek. 

YOERI VAN DEN BUSKEN