Zondag

Na drie maanden kan ik er nog steeds niet aan wennen. Die sportloze zondagen. Iedere week heb ik het gevoel dat ik iets moet doen. Jarenlang ging ik iedere zondag op pad om verslag te doen van grote en kleinere wedstrijden. Van hockey tot paardensport en van tennis tot schoonspringen, golf en judo.

Mijn zondagse rituelen kon je uittekenen. Na een rondje hardlopen ging ik in de loop van de ochtend de wedstrijd voorbereiden. Hierna broodjes smeren en dan de auto in en op Radio 1 naar De Perstribune luisteren met tussendoor flitsen van de lunchvoetbalwedstrijd, heerlijk.

Bij aankomst op de locatie voelde je vaak al de wedstrijdspanning in de lucht hangen. Even koffie drinken, wat mensen spreken, sfeer proeven in de kantine en wachten op de wedstrijd. Tijdens de wedstrijd was ik druk met twitteren van de hoogtepunten en tegen het einde zette ik het internetstuk in de steigers zodat ik het verhaal kort na het laatste fluitsignaal naar de onlineredactie kon sturen. Dan als een gek op zoek naar de hoofdrolspelers in de catacomben, citaten verzamelen en een rustig plekje opzoeken om het krantenverhaal te maken.

Ik mis het allemaal. Niet alleen de wedstrijden zelf maar ook de adrenaline van het werken tegen de deadline, de interviewtjes met euforische of zwaar teleurgestelde sporters, het schrijven van een wedstrijdverslag en ik verlang zelfs weer naar de autoritjes. Hopelijk worden de diverse nationale competities na de zomer echt opgestart en kunnen topsporters weer doen wat ze het liefste doen. Net als  sportjournalisten.

Tot die tijd vind ik het op zondag maar behelpen zonder actuele Nederlandse sport. Al moet ik zeggen dat ik wel genoten heb van de terugblikken op historische sportgebeurtenissen bij de NOS, zoals de EK’s voetbal van 1988 en 2000. Veruit de mooiste uitzending van de afgelopen weken vond ik die van Martin Verkerk op Roland Garros in 2003: Frans gravel kleurt Oranje. Geweldig om die onwaarschijnlijke opmars weer terug te zien. Destijds maakte het al veel indruk op mij want ik wist alles nog precies: dat Verkerk iedere dag sushi ging eten, dat zijn oranje zweetbandjes op waren en dat ‘t het laatste jaar was dat zijn vader hem sponsorde.

Schitterend om weer te genieten van die backhand van Verkerk. Echt niet normaal hoe goed hij toen was. Bij iedere winner van Verkerk schoot door mijn hoofd: wat een heerlijke sport is tennis toch. Fysiek, tactisch en vooral het mentale gevecht. Ik liep al een tijdje rond met het idee en de beelden van Verkerk hebben me het laatste zetje gegeven: na 15 jaar heb ik me weer aangemeld bij een tennisclub. En zo heb ik toch nog een beetje actuele sport op zondag.

NATASJA WEBER