Rising Phoenix

Eigenlijk heb ik niets met Netflix. Een aantal jaar geleden had ik kortstondig een abonnement, maar ik deed er weinig mee. Ik besloot om het op te zeggen. Spijt had ik nooit, maar als er een jaar is waarin de ene na de andere sportdocumentaire op Netflix verschijnt, dan is het dit corona-jaar 2020 wel.

En dus kijk ik via het account van mijn vriend de nodige documentaires. Eerst uiteraard de indrukwekkende reeks van The Last Dance. Daarna natuurlijk Athlete A. Een documentaire die, als je het mij vraagt, enorm belangrijk is voor de turnsport.

Dit weekend was het weer raak. Opnieuw opende ik de Netflix-app. Mijn tijdlijn op social media was langzaam al volgestroomd met twee woorden (en uiteraard een hashtag): Rising Phoenix.

Opnieuw zo'n broodnodige documentaire. Eentje die de geschiedenis, ontwikkeling en vooral de kracht van de Paralympische Spelen laat zien. Natuurlijk hadden velen onder ons graag in Tokyo willen zijn op dit moment, maar op Paralympisch gebied is het kijken van Rising Phoenix misschien wel 'the next big thing'.

Rising Phoenix is meer dan 'gewoon' een documentaire over sport. Het toont de ontwikkeling van de Paralympics. Letterlijk. Van de succesvolle Spelen in Londen 2012 naar de schandalen rondom Rio 2016 en van de allereerste editie van de Spelen naar de verhalen van diverse topatleten. Alles komt aan bod. Rising Phoenix laat niet alleen de kracht van de sporters zien, maar toont vooral ook hoe er - in mijn ogen geheel onterecht - over Paralympische sporters en de Paralympische Spelen in het algemeen gedacht wordt.

De vooroordelen zoals bijvoorbeeld ‘het is geen echte sport’ of ‘dat is niet om aan te zien’ zijn er tot op de dag van vandaag nog steeds. Vorig jaar kreeg ik er zelf ook mee te maken, toen ik zeven weken in Lima zat voor de Pan & ParaPan American Games. ‘Jij bent gek, waarom zou je blijven voor de Para-Pan American Games? Dat is toch echt geen sport’, kreeg ik meermaals naar mijn hoofd geslingerd.

Maar eerlijk is eerlijk, juist tijdens die ParaPan American Games voelde ik eens te meer hoe mooi ons vak is. Elke dag kon ik met gemak meerdere bijzondere verhalen optekenen. Stuk voor stuk waren de atleten spraakwatervallen, enthousiast om hun verhaal te vertellen.

Natuurlijk had ik in Nederland hier en daar al wel eens Paralympische sporters geïnterviewd. Maar in Lima kreeg ik mijn zogenaamde 'vuurdoop' bij een internationaal multisporttoernooi.

Van de vele interviews die ik daar deed, zijn er een aantal die ik niet zomaar zal vergeten.

Die met Jose Leep uit Colombia bijvoorbeeld, een rolstoelbasketballer die tijdens een lawine zijn ouders, vier zussen en twee broers verloor. Zelf verloor Leep zijn beide benen. Maar dat weerhield hem er niet van om de top in zijn sport te bereiken. Of het interview met rolstoeltafeltennisser Tahl Leibovitz uit Amerika (vijfvoudig Paralympier), die jarenlang op straat leefde in New York. En natuurlijk de Braziliaanse Veronica Hipolito, die juichend door de mixed zone kwam. De atlete kon het niet laten om me te knuffelen toen ze hoorde dat ik Portugees sprak. In tranen vertelde ze haar verhaal over  een hersenbloeding en honderden tumoren waar ze mee te maken had gehad.

Maar vooral de laatste zinnen van het interview met Hipolito zal ik niet zomaar vergeten. ,,Het is makkelijk om te klagen over van alles en nog wat, maar het is veel belangrijker om voor iets te werken. Als je dat doet, kun je een groot kampioen worden."

En zo is het maar net. Het is bovendien precies wat de documentaire Rising Phoenix ook laat zien. Door de ogen van verschillende atleten krijg je een belangrijk inkijkje in de wereld van de Paralympics.

Het gaat niet om medelijden, om klagen of alleen maar over alle obstakels waarmee de sporters te maken krijgen, maar juist om inspiratie. Om de mooie verhalen die in de sporters schuilen. En over de ongelijkheid die, wat mij betreft, langzaam maar zeker moet verdwijnen. En daarmee doel ik zeker ook op de ongelijkheid - of oneerlijkheid zelfs - als het gaat om classificaties, waarover Luuk Blijboom afgelopen week schreef in Trouw.

Maar ik hoop vooral dat de documentaire voor andere inzichten zorgt bij de mensen die in eerste instantie hun vooroordelen klaar hebben. En daar kunnen wij, in de wereld van de media, ook een stuk aan bijdragen. Daar wil ik me in ieder geval hard voor maken.

Dit was mijn laatste NSP-Column, maar op weg naar de Olympische en Paralympische Spelen zal ik nog veelvuldig bijdragen leveren aan de website en nieuwsbrief. Dit zal ik voornamelijk doen vanuit mijn rol als verslaggever voor de Olympic Information Service (ook wel bekend als News Service).

LISA DEEN