Uithangbord

Een kille wind blies over de velden. Ik trok de rits van mijn trainingsjack verder omhoog en keek hoe de meiden in draf aan de warming up begonnen. Fleur, Bibi, Lisa, Lauren, ze waren nog mini’s toen ik hun trainer werd en ze zich als een zwerm spreeuwen over het veld bewogen met alleen maar oog voor de bal.

Twee jaar geleden viel het team uiteen, speelsters gingen studeren, verhuisden of kozen voor een tussenjaar als au pair in het buitenland. Nu was een deel van de meiden een vriendenteam gestart op het niveau van de onderste amateurklasse en hadden ze gevraagd of ik ze weer eens wilde coachen.  

Een half uur voor de aftrap had ik de helft van het team aangetroffen bij het fietsenrek, druk in overleg. Het veelbelovende aantal van vier wissels was in de loop van de week geslonken naar één, want Francien zat in quarantaine, Berber had familieweekend en Julia was vergeten dat ze naar een verjaardag moest. Pearl en Lauren waren te laat want er was een miscommunicatie geweest over wie de ballen bij de club zou ophalen en wist iemand op welk veld we eigenlijk speelden?

Zittend in de dug out, de wedstrijd was begonnen, besefte ik hoe erg ik deze zaterdagochtenden had gemist. De organisatie, opwinding, nervositeit, de vreugde of teleurstelling na afloop. Uiteraard niet te vergelijken met de beleving van een trainer op topniveau, waar zoveel meer belangen bij komen kijken. Als trainer ben je niet alleen het uithangbord van een team, maar van de club of zelfs van een hele natie. Maar wat er achter dat uithangbord zit is minstens zo belangrijk.  

Toen Sarina Wiegman in 2017 het stokje overnam van Arjan van der Laan twijfelde niemand aan die keuze. Wiegman had bij Oranje al enkele jaren op de bank gezeten als assistent en wist als geen ander wat het team nodig had in de jacht op de Europese titel. En toen het team na die succesvolle zomer uiteen dreigde te drijven, kreeg ze de koppen op tijd weer bij elkaar om het team naar de finale van het WK loodsen.

Met het vertrek van Wiegman naar Engeland, na de Olympische Spelen volgend jaar, rust er een zware druk op de schouders van de KNVB in de zoektocht naar een opvolger. Het Nederlands vrouwenvoetbal begint dankzij de snelle ontwikkeling die het doormaakt commercieel steeds aantrekkelijker te worden. Het gevaar ligt op de loer dat men geneigd is aan dat succes een ‘grote naam’ te willen koppelen. Dat binnen een week na de aankondiging van Wiegman de naam van Louis van Gaal rondging op social media was leuk bedacht, maar dat zou volstrekt ridicuul zijn.

Ik hoop dat ze in Zeist de verleiding kunnen weerstaan en verder zullen kijken dan de aantrekkelijke Tinderprofielen van trainers die het, als je door de foto’s en oneliners heen prikt, ontbreekt aan de juiste vaardigheden en kennis over het vrouwenvoetbal. Overigens hoeft het één het ander niet uit te sluiten. Een grote naam als Jill Ellis, die twee keer wereldkampioen werd met Amerika, zou een fantastische zet zijn, maar daar hangt een prijskaartje aan.

Gelukkig heeft de KNVB nog een jaar om te sparen. En anders zijn er dichter bij huis ook écht hele goede opties, als je het uithangbord even laat hangen en eerst binnen eens gaat rondkijken.

Wat betreft de doorstart van mijn eigen trainerscarrière, kwam er in de loop van zaterdagmiddag witte rook. Na de eclatante 4-2 overwinning had het team besloten dat ik mocht blijven. De verzameltijd van volgende week is negen uur en of ik de ballen mee wil nemen.

 

ANNEMARIE POSTMA