Gezondheid

Daan Smink

We weten al een paar eeuwen dat sporten in principe gezond is. Maar dat topsport regelmatig doorslaat en juist ongezonde proporties aanneemt, blijkt deze ramvolle sportmaanden meer dan ooit.

Met z’n drieën zaten Jürgen Klopp, Josep Guardiola en Ole Gunnar Solskjaer op één lijn. En dat is een zeldzaamheid voor de concurrerende trainers van Liverpool, Manchester City en Manchester United. Maar het trio kon er niet omheen: er wordt momenteel veel te veel gevraagd van voetballers, met een enorm aantal wedstrijden in een te kort tijdsbestek. En met een flinke lijst aan geblesseerde en oververmoeide topspelers tot gevolg.

Binnen de wielerwereld is een soortgelijke klaagzang te horen. Niet eens per se over de overvolle wielerkalender, maar vooral over de drang van organisatoren om wielerkoersen telkens weer spectaculairder te maken, ten koste van de veiligheid en gezondheid van renners. Als circusaapjes wordt van hen verwacht dat ze hun kunstje doen en verder hun mond houden. Om vervolgens met 80 kilometer per uur over het asfalt te schuiven na een iets te spectaculaire afdaling of sprint over een nat wegdek.

En dan na die schuiver en met de vellen aan het lichaam bungelend, geacht worden ‘gewoon’ weer op de fiets stappen, net zo gemakkelijk als voetballers die na serieuze hoofdblessures nog half groggy weer het veld ingestuurd worden.

Maar er lijkt een voorzichtige kentering gaande. Vorige maand werd de negentiende etappe van de Giro d’Italia ingekort nadat renners hadden geprotesteerd tegen het belachelijke aantal van 258 kilometers dat in de stromende regen moest worden afgelegd. Giro-baas Mauro Vegni was woedend, maar kon niets beginnen.

Zo simpel kan het zijn. Zonder sporters geen sport. Als niemand luistert, dan maar staken. Begrijp me niet verkeerd, voor sportliefhebbers en -journalisten is zo’n bomvolle sportkalender heerlijk. Maar het moet wel gezond blijven. En dat is allang niet meer zo. Want het geld regeert – ook, of misschien wel juist, in coronatijd. En meer sportevenementen betekent meer geld in het laatje.

In het voetbal, waarin vele malen meer geld omgaat dan in het wielrennen, lijkt het moment dat sporters zelf ingrijpen nog ver weg, maar de grenzen worden inmiddels wel benoemd. Niet alleen door klagende coaches; ook voetballers zelf durven zich meer uit te spreken. Joey Didulica, oud-doelman van AZ en Ajax, riep op om veel zorgvuldiger om te gaan met hoofdletsel. Zelf kampt hij na zijn carrière met tal van lichamelijke klachten omdat zijn hoofdblessures niet serieus genoeg waren genomen.

En het beste signaal dat ook de macho voetbalwereld kán veranderen, gaven Ricardo Kishna en Gregory van der Wiel onlangs. Twee topvoetballers die openlijk verklaarden last te hebben van paniekaanvallen en angstgevoelens.

Als profvoetballers anno 2020 openlijk over hun mentale problemen durven praten, dan is alles mogelijk. Die stap is veel groter en moediger dan het terugdringen van het ongezonde aantal wedstrijden op de kalender.

DAAN SMINK 
Bestuurslid NSP